رندی گری

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

***
گاهی زمانی که فکر میکنی همۀ جواب ها را در زندگی میدانی
صورت مسئله تغییر خواهد کرد !!
***

"این که دقیقا کی گفته ، برام مهم نیست .. به نظرم چی گفتش بیشتر اهمیت داره !"
«خب یه کلمه بگو نمیدونم نویسنده اش کیه و خودت رو خلاص کن ، این که دیگه این قدر سوسن و ساناز (یا همون صغری و کبری !) چیدن نداره !»

   کلی فلسفه های مختلف رو بررسی کردم تا ببینم از چه روشی برای اعلام بی کاریم استفاده کنم !.. نتیجه اش این شد که بهتره مثل یک مرد ، سینه را ستبر کرده و با صدایی رسا تشت رسوایی مون رو از روی بوم بندازیم پایین (البته نه به این شدت!) خلاصه ماجرا اینه که اخلاق مون ، روش کاری من ، شرایط کاری اونا و یه قطار توجیه دیگه دست به دست هم داد تا طی چند روز گذشته ، کار رو دو دستی تقدیم نفر بعدی بکنیم و به خیل روز افزون مردان خانه دار بپیوندیم .. اینم از این ! (البته گمون میکنم که بجز فردوسی خدابیامرز ، دیگه همه تون کم و بیش از این موضوع مطلب بودید !)

   آنچه که در طول این یک ماه بیش از هر چیز دیگه ای برام اهمیت داشت ، تجربه ای بود که در زمینه کارهای نیمه رسمی کسب کردم .. راستش رو بخواین این اولین تجربه کاری من در حوزه ای خارج از محیط دوستانه و رفاقتی محسوب میشد . هر چند که نهایتا به شکست منتهی شد اما نتایج بدیعی رو برام به ارمغان آورد . چند روز پیش که رفتم پیش سعید و ماجرا رو براش تعریف کردم ، قریب به 3 ساعت با هم صحبت می کردیم و در طی اون گپ دوستانه من بیش از پیش به این نتیجه رسیدم که هنوز اون طور که باید و شاید در این دوره زمونه ، آبدیده نشدم !.. در حال حاضر به اینکه شرایط کار در مملکت ما چطوره و چه کسانی در راس امور کوچک و بزرگ مون هستند ، چندان کاری ندارم ؛ حتی اون بابایی که یک ماه پیشش کار کردم هم دخلی به این پست نداره (چون اون کلا اخلاق منحصر به فردی داشت و بقول خودشون ، کمتر کسی تونسته دم دست حاجی دوام بیاره!) چیزی که مدنظر منه اینه که در شرایط کنونی بازار کار ما باید چطوری وارد این مهلکه بشیم که نه همرنگ جماعت باشیم و نه بتونن طردمون کنن (!) از اون جایی که آسمون خدا همه جاش یه رنگه ، فرقی نمیکنه که بخوای وارد یک اداره دولتی بشی یا شرکت خصوصی ، کار آزاد و غیر آزاد هم نداره .. نکته اینجاست، من واقعا یاد نداشتم که چطوری باید وارد محیط کار بشم ، یاد نداشتم که همکارانم صرفا همکارانی خوبی هستند نه دوستان خوبی ، یاد نداشتم با کی بخندم و به کی اخم کنم که به اصطلاح زیر آبم به این راحتی ها خورده نشه ، یاد نداشتم کارهای کرده و نکردم رو چطور بزرگ جلوه بدم تا دیگران بودنم رو حس کنن ، یاد نداشتم مشکلات اجرایی رو چه طور دور بزنم که گناهش دامن گیر دیگران بشه ، یاد نداشتم که نباید جور دیگران رو بکشم ، یاد نداشتم که باید حق و ناحق کردن رو ببینم و در برابرش کرنش کنم ، ساکت تو سری بخورم و اعتراضی نکنم و ... سعید راست میگفت ، من اصلا و اصولا «رندی گری» رو یاد نداشتم (!)

پ.ن :
   واژه "رند" رو به این دلیل انتخاب کردم که هم جنبه زیرکی داره و هم در ضمیرش حیله گر بودن نهفته است . چیزهایی که اگه تو این دوره زمونه نداشته باشی ، نتیجه میگیریم که باید نباشی !

***
زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه باک
دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند ...
***

"با تمام این تفاسیر ما همچنان خر مراد خویش را سواریم !"
(خدا رو صدهزار مرتبه شکر که تو این یک ماه مدیون خودش نشدیم ، مابقی رو هم بی خیال !)

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق