شیخ بهایی .. از گفتار تا رفتار

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

   چند روز پیش به شکل کاملا اتفاقی عکس ذیل رو دوباره دیدم و به خاطرات ماه ها قبلم برگشتم .. اگه اشتباه نکنم ، اوایل امسال بود که این تصویر نظرم رو به مفاهیمش جلب کرد . بارها و بارها خوندمش و با خودم فکر میکردم که شیخ بهایی چطور تونسته شعری به این زیبایی بگه !!

   الان چیزی حدود 10 ماهه که از اون ماجرا میگذره .. دهه هشتاد کم کم داره سر تعظیم فرود میاره ، در حالی که منه دهۀ شصتی هنوز تو شش و هشت زندگیم گیرم (!) با خودم گفتم : «گیرم ده ماه پیش این شعر رو خوندی و شیخ بهایی رو هم تحسین کردی .. شاید خدا به خاطر اون خدابیامرزی که در حق شیخ گفتی، نوری به سویش روانه کرده باشه اما .. این وسط چی عاید خودت شد ؟!» بابام وقتی چیزی میشنوه که خوشایندش نیست، درجواب میگه : «حرف خوب زدن بلد نیستی ، حرف نزدن رو که بلدی !» (یعنی دوست دارم این جوری روشنت بکنم که حاجی یه جورایی با خاک یکسانت میکنه !) منم به خودم گفتم : «تو اونقدر آدم حسابی نیستی که به چنین دیدی و گفتن چنین شعری برسی ، لااقل عمل کردن که بلدی !..» جدا برای رفتاری کردن گفتار دیگران، چه کردیم؟!

پ.ن:
   نامردا چند نفر به یک نفر (البته همین مینروا و بوق و باران برای زمین گیر کردن یک لشگر کافین !) من که به پای شما نمیرسم (یعنی تسلیم !) از اون جا که معمولا پنج شنبه و جمعه فرصت میکنم با خیال راحت به نظراتم پاسخ بدم ، از این به بعد فقط به 20 کامنت اول هر پست جواب میدم (البته اگه از 20 تا بیشتر بشه !) بروبچ اگه مورد خاصی بود ، خوشحال میشم که با آف و ایمیل در خدمت تون باشیم (فکر کنم همه آیدیم رو داشته باشین .. با این حال اگه کسی لازم داره ، با نظر خصوصی در خدمتش هستم)

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق