کرامت او .. شقاوت من / ریاضت تو .. رضایت من

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

***
آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند
دلبر که جان فرسود از او کام دلم نگشود از او
نومید نتوان بود از او باشد که دلداری کند
گفتم گره نگشوده​ام زان طره تا من بوده​ام
گفتا منش فرموده​ام تا با تو طراری کند
زان طره پرپیچ و خم سهل است اگر بینم ستم
از بند و زنجیرش چه غم هر کس که عیاری کند
شد لشکر غم بی عدد از بخت می​خواهم مدد
تا فخر دین عبدالصمد باشد که غمخواری کند
با چشم پرنیرنگ او حافظ مکن آهنگ او
کان طره شبرنگ او بسیار طراری کند
***

   خیلی وقته که دیگه با حکمتش کاری ندارم ، البته نیست که کاری نداشته باشم هاا.. منظورم اینه که "حکمتش رو نمیفهمم !" چشمم رو میبندم و دلم رو گرم میکنم به کرمش .. میگم خدا بزرگه ؛ در اینکه هست شکی نیست اما من باز هم "نمیفهمم !" ای کاش نصف اونچه که بر زبانم جاری میشد ، در قلبم خونه میکرد تا اندکی به "لیطمئن قلبی" نزدیک میشدم ..
   هنوز چند روز بیشتر از خبری که در مورد شیمی درمانی دخترش شنیده بودم نمیگذشت که خودش هم رفت . داشتیم با مامان اینا به این فکر میکردیم که یه دختر 5 ساله چه گناهی داره که باید یک کلیه اش رو از دست بده ، چند ماه شیمی درمانی بشه ، موهاش بریزه و خطر گرفتار شدن کلیه دیگه اش هم زندگیش رو تهدید کنه که به یک باره ورق برگشت ؛ حالا یک هفته ایست که همه دارن به این فکر میکنن که همون دختر 5 ساله ، چه گناهی داشته که باید یتیم بشه (!) بچه ها میگفتن که چند روز پیش ، وقتی سعی میکرده با اون انگشت های کوچیکش ربان مشکی کنار عکس باباش رو بکنه ، برای چندمین بار میپرسه : "یعنی چی که میگین بابایی رفته سفر .. مگه بابایی کجا رفته ؟" اطرافیان تصمیم میگیرن که یه جوری قضیه رو بهش بگن و بالاخره یکی سکوت رو میشکنه و میگه : «زهرا جان ، یعنی بابات رفته پیش خدا !» زهرا چند لحظه ای به عکس بابا خیره میشه و آهسته میگه : «یعنی بابای من هم مثل بابای مامانی مرده؟ آخه واسه اون هم میگفتین که "رفته پیش خدا !"» ..
   خدا جون من که نمیفهمم ، اطرافیانمم که دیگه بریدن ؛ پس بی زحمت خودت بیا و به زهرا کوچولوی ما یه جوری بگو بابا جعفرش رو بردی پیش خودت که دل نترکونه .. راستی شما که زحمت این یکی رو میکشی ، لطفا بهش بگو که پدربزرگش هم توی این سفر ، با پسرش (جعفر) همسفره .. بهش بگو که عمش هم دچار فراموشی شده و حافظه کوتاه مدتش رو از دست داده .. بهش بگو که یکی از کلیه هاش رو هم از دست داده .. بهش بگو که احتمال داره سرطان بگیره .. بهش بگو .... که در سن 5 سالگی به اندازه یه آدم 50 ساله داری آزمایشش میکنی ؛ اصن ما هیچی ، لااقل به اون بگو که حکمتت تو این دهه کرامت چی بود که فقط دلتنگی و افسردگی و شقاوتش واسه ما موند (؟!) با تمام این تفاسیر ، باز هم بزرگیت رو شکر ..

   ضمنا این تیکه پست هم بین خودمون بمونه خدا .. دیدی بلاسرم کم آوردی ، گفتی پرونده رفقا رو هم تو همین روزها ببندی که راحت تر بتونم به تموم شدن ریاضتش ، رضایت بدم ؛ آره ؟! بابا تو دیگه کی هستی ..

پ.ن :
1- از اینکه برای مدتی قدرت جواب دادن به کامنت هاتون رو ندارم ، عذر خواهی میکنم . البته خدا رو شکر لطف دوستان اون قدر شامل حال ما میشه که به طور مثال ، ساینای عزیز به سوال minerva جان جواب بده و شرمندگیش رو برای ما بگذاره .. از این بابت ممنونم .
2- از لطف عزیزانی که مثل دوست خوبم باران با جملات قشنگ شون چه به وسیله کامنت و چه با ایمیل و آف و تماس تلفنی و اس ام اس بنده رو در این روزها همراهی کردن و باعث آرامشم شدن کمال تشکر و قدردانی رو دارم .. زبان قاصر است و لطف شما بی پایان ، امیدوارم که بتونم تو شادی هاتون جبران کنم .
3- خیر مقدم میگم به تمام دوستانی که در طی پست های پیشین به جمع نیمکتی ها پیوستن و قول میدم که به زودی بتونم خودم رو جمع و جور کنم و هم بهشون سر بزنم و هم لینک شون رو اضافه کنم .
4- یه خیر مقدم ویژه هم میگم به یک دوست قدیمی و البته جدید الورود که انشاءا... از این به بعد ما رو با حضور گرم و پاییزان زیباش همراهی خواهد کرد .

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق