یه جورایی عصبانیم !

به نام حضرت دوست 

     عرض سلام و ادب و احترام 

   راستش دوست داشتم که قبل از هجوم بی امان پست های داخل یگان (کلانتری !) یک بیوگرافی کامل از سیر تغییر و تحولات این مدتم بنویسم تا بتونید راحت تر با نوشته هام ارتباط برقرار کنید . با این وجود به نظر میرسه که توفیق رفیق راه نیست و باید به همین چند خطی که در ادامه عرض میکنم ٬ قناعت کنید . 

   من بعد از اتمام کارهای نقل و انتقالم و گرفتن برگ تقسیم که اسم کلانتری ... (بابا زرنگ !) روش نوشته شده بود ؛ در تاریخ ۱۰/۱۰/۸۷ خودم رو به یگان معرفی کردم (محض اطلاع رفقا باید عرض کنم که خدمت دو بخش داره .. بخش اول : دوره آموزشی و بخش دوم : خدمت در یگان که میتونه هر جایی باشه .. از پادگان مناطق دور افتاده بگیر تا پاسگاه های مرزی و راهنمایی و رانندگی مستقر در سر چهارراه و ستاد فرماندهی مستقر در قلب شهر .. همه اینا یگان خدمتی هستند !) من تا حدود ۲۰/۱۰/۸۷ به عنوان یک سرباز معمولی خدمت کردم و با اجازه تون یه چند باری هم مسئول بدرقه متهم شدم که خاطراتش رو موکول میکنم به یک فرصت مناسب .. از ۲۰/۱۰/۸۷ تا ۲۰/۵/۸۸ یعنی حدود هفت ماه ٬ راننده گشت ۱۱۰ بودم ؛ یعنی همون سمندهای که نوار سبز دارن و وقتی یه از خدا بیخبری به ۱۱۰ زنگ میزنه (!‌) مثل عجل معلق از آسمون میفتن پایین (البته رانندگی اسمش بود ؛ راننده گشت هم راننده هست هم کمک افسر گشت هست هم به عنوان تامین گشت خدمت میکنه و در نهایت یک عنصر همه کاره و هیچ کاره محسوب میشه !) و اما از ۲۰/۵/۸۸ تا هم اکنون که تقریبا سه ماه و ده روزه که میگذره ٬ در بخش مرفوک به عنوان یکی از اپراتورهای بخش فوریت های پلیسی ۱۱۰ در خدمت ملت شهیدپرور هستیم (حالا اینکه مرفوک چیه و کارش چطوریه بماند برای یک پست مجزا !) 

   خب دیگه .. تمام انرژی های نداشتم ٬ صرف توضیح همین چند خط شد و دیگه نایی برای رسیدن به مابقی ماجرا نموند . فقط دوست دارم که نکته ای رو به عنوان خاطره نبویسم .. ممکنه که همین تخلیه روانی کمی از فشارهای عصبیم بکاهه تا بتونم راحت تر بخوابم و هر شب کابووس کلانتری رو نبینم ! 

   راستش رو بخواین امروز کار بدی کردم (یعنی دقیقا مثل هر رووز !.. با این تفاوت که کمی شدیدترتر بود !) من امروز به معاون کلانتری که چند روزیست به دلیل رفتن رئیس ٬ همه کاره کلانتری شده و خوشبختانه انسان بسیار فهمیده و با کمالاتی هم هست ؛ خیلی خیلی تند صحبت کردم و تازه بعد از رفتنش ٬‌ درب های پنجره آنچنان به هم خودردن که یه لحظه فکر کردم که شیشه های اتاق اپراتوری تو سرش خراب شد (!) هر چند که این موضوع به هیچ وجه عمدی نبود اما این  آنچنان کنار هم چیه شده اند که گویی من کلی روش برنامه ریزی کرده ام . 

   سر همین موضوع ٬ شب حدود ساعت ۲۲:۳۰ بود که به همراهش زنگ زدم و گفتم : «راستش جناب سرهنگ ٬ ما داریم تمام سعی مون رو میکنیم تا همه چیز جفت و جور باشه اما ... زیاد حرص میخورم و همین موضوع آخرش کار دستم میده !» اون بنده خدا هم در جواب فرمودن : «عیبی نداره .. ما دیگه اون قدر خدمت کردیم که بتونیم فرق بین کسی که زحمت میکشه رو با کسی که از زیرکار در میره ٬ تشخیص بدیم .. شما پشت شبکه یه جورایی آبروی کلانتری محسوب میشید ٬‌ لذا بابت اون شیشه به هم خوردن : خیلی خودت رو ناراحت نکن !!» و من به خاطر کاری که نکردم .. کلی خجالت کشیدم ! 

   امشب اعصابم کمی ناراحته !.. چون روز سختی رو پشت سر گذاشته و نهایتا شبش رو هم چندان جالب تموم نکرده . از این حالت هیچ خوشم نمیاد .. هر چند که به طرف مقابلم زنگ زدم و ازش عذر خواهی هم کردم و اون بنده خدا هم گفت که درکت میکنم و مشکلی نیست اما همین که نتونستم خودم رو بعد از ۱۲ ساعت کار کنترل کنم ٬ بدجوری داره اذیتم میکنه !  

پ.ن: از شدت خواب چشمام داره روی هم میوفته .. لطفا دوستان زحمت غلط املائی و مشکلات نگارشی متنم رو بکشن .. من رفتم لالا !

شاد باشید و شادی آفرین 

یا حق