عروج

به نام حضرت دوست

   عرض سلام و ادب و احترام 

***
جزای آن که نگفتیم شکر روز وصال
شب فراق نخفتیم ، لاجرم زخیال ...*** 

«« چار کلوم حرف ناحساب !»» 

کلوم اول :
   تو این مدتی که نبودم ، اتفاقات زیادی در اطرافم به وقوع پیوسته .. اتفاقاتی که سرشار بودن از خبرهای تلخ و شیرین .. اتفاقاً چند وقت پیش به مامان میگفتم : "خداییش در طی چند سال اخیر ، چندتا فوتی در بین اطرافیان مون داشتیم (؟!) به نظر تو چرا باید در عرض همین دو - سه ماه اخیر ، دو نفر از اقوام نزدیک مون راهی سفر آخرت بشن و هفت - هشت - ده تایی هم از دوستان و آشنایان مون ، ییهو تار و مار بشن (؟!)" البته در این بین خبرهای خوشی هم به دستم رسید ، مثل دندون در آوردن عارفه (!) و یا ... اما اگه راستش رو بخواین ؛ سخت تر از همۀ این غم ها ، غم مردن آدم هایی بود که هنوز در کنارم زنده اند ، که به راستی جان کاه و دل خراشه !!.. 

کلوم دویوم: 

   بگذریم (آخه بیچاره ، اگه نگذری میخوای چی کار کنی .. مگه کار دیگه ای هم بجز گذشتن بلدی ؟!) البته امروز محور حرفم یه چیز دیگه است ؛ اگه یادتون باشه ، در آخرین پستم اعلام کردم که دیگه نیمکت رو آپ نمیکنم ، اما کردم (به این میگن : جدیت و استقامت در راه رسیدن به تصمیمات !) آخه پس از اینکه متوجه شدم باید کوله بارم رو برای سفر به سیستان ببندم ، دیگه زمانی برای فکر کردن باقی نمونده بود و من تنها موفق شدم که موضوع رفتنم رو به صورت علنی اعلام کنم . تا اینکه 2 ساعت قبل از رفتن ، برنامه ام درست شد و برخلاف تصور همگان و به لطف نذر و نیاز دوستان و آشنایان ، حکمم به مشهد منتقل شد و نهایتا مشهدی شدیم !.. لذا کم کم به یاد تصمیمات قبلیم افتادم و با خودم گفتم که بهتره در اسرع وقت ، برنامه هایی که در ذهن پروراندم رو اجراء کنم . هر چند که در حال حاضر به هیچ وجه برنامه کاریم مشخص نیست اما خوب از هیچی بهتره و میشه یه کارهایی کرد (!)
   این نامه آخرین یادگاری من بر دیوار نیمکت خواهد بود (گوش شیطون کر !..) درست مثل دست خطیست که توسط یک رهگذر بر دسته نیمکت تنیده میشه و ممکنه سال ها بعد ، کودکی کنجکار اون رو ببینه و از ته دل به ریش نویسندش بخنده ! 

کلوم سیوم:
   خیلی خوب بابا ، چرا این قدر داد و قال راه میندازید .. دیگه اون قدر هم معرفت دارم که آخرین وضعیتم رو اعلام کنم :
   در حال حاضر مشهدم و در یک کلانتری مشغول به کارم .. پس از کلی این ور و اون ور شدن ، سرانجام راننده گشت گردیدیم که در حال حاضر بهترین کار کلانتریست (!) چون اجازه میدن که آدم هر شب بره خونش !.. البته یک شب 12 ساعت و شب بعدش 9 ساعت ؛ اون هم بعد از 12 ساعت رانندگی محض که در نتیجه هیچ کاری بجز خوابیدن از دستت بر نمیاد ! 

کلوم آخر:
   بی تعارف میگم که یک وبلاگ دیگه زدم ؛ هر چند که هنوز پستی در اون نگذاشتم و وجود ظاهری نداره اما وجود باطنیش انکار ناپذیره !.. آدرسش رو هم به هیچکس ندادم تا فقط کسانی ازش مطلع بشن که میخوان در گپ و گفتگوهای دو طرفه به وسیله کامنت ، مشارکت داشته باشن .. نه اینکه صرفا بیان ، بخونن و برن ! محور حرف هام هم بر میگرده به دوره اول تشکیل نیمکت ؛ دورانی که خیلی از شماها اون رو ندیدین (!) روزگاری که بجز حرف های صد تا یه غاز حقیر ، مسائل مبتلابه رو هم صادقانه مطرح و در موردشون بحث و گفتگو می کردیم . اگه کسی خواست که در این زمینه باهام در ارتباط باشه و برام چیزی بنویسه ، میتونه برام آف بگذاره تا به صورت خصوصی آدرسم رو بهش بدم .. سایر رفقا هم اگه تمایل داشتن که با من در ارتباط باشن ، میتونن به وسیله آف یا ایمیل ، مطالب شون رو بهم بگن و بعدش هم یاعلی !.. 

   خب دیگه ، درازگویی و اطاله کلام کافیست ؛ "کلوم" دیگری نیست جز اینکه همه تون رو به خدا بسپارم و ازتون حلالیت بطلبم ... 

مثل همیشه .. شاد باشید و شادی آفرین
یا حق