پایان یک رویا !

به نام حضرت دوست

   عرض سلام و ادب و احترام 

***
مثل یک رنگین کمون هفت رنگ
سرگذشت زندگیمون رنگ رنگ
*** 

«« دوشنبه ۰۲/۱۰/۸۷ »» 

ساعت 4:30 بامداد :
   شب خوبی رو پشت سر نگذاشتی .. خواب های تیکه پاره .. همش شایعاتی که بچه ها در مورد تقسیمات میگفتن ، جلوی چشمات رژه میره .. سعی میکنی آروم باشی و توکل کنی .. نگهبان آسایشگاه یکی از چراغ ها رو روشن میکنه .. زیر چشمی به ساعتت نگاه میکنی و میبینی که هنوز برای بیدار شدن زوده .. نیست خیلی خوب خوابیدی (!) هنوز گیج میزنی و ... کم کم غرق در رویا میشی . 

ساعت 5:00 ...
   میثم (ارشد آسایشگاه) تمام چراغ ها رو روشن میکنه و میگه : "بیدار شو پسر !" (این پسرش رو یه جوری میگه که اگه نشناسیش ، فکر میکنی 150 سالشه !) بهروز از اون طرف آسایشگاه ، سرش رو از زیر پتو بیرون میاره و میگه : "خفه شو میثم .. چراغ ها رو هم خاموش کن !" اما میثم میشینه روی میز و با خنده میگه : "پاشو پاشو .. بیدار باشه !" دیگه داره لج بچه ها رو در میاره .. 10 ثانیه بیشتر طول نمیکشه که یک پتو رو سرش میفته و زیر باد مشت و لگد بچه ها ، سیراب میشه . جالبش اینه که بعد از اون همه نوازش دوستانه ، خودش رو از زیر پتو بیرون میکشه و میگه : "بالاخره بیدارتون کردم !!" 

ساعت 5:30 ... 
   نزدیک های اذان شده .. از جات پا میشی و اورکتت رو می پوشی .. از در آسایشگاه میری بیرون و وارد راه پله میشی  49 ، 48 ، 47 و ... با خودت فکر میکنی که آیا این آخرین بارهایی خواهد بود که 49 تا پله رو در پیش رو داری یا ... تو همین فکر و خیال هایی که میبینی دو تا طبقه رو آمدی پایین (!) پیش به سمت سرویس و بعدش هم نمازخانه . 

ساعت 6:00 ...
   نماز خوندی و برگشتی تو آسایشگاه .. بندهای پوتینت رو محکم میکنی .. درب کمدت رو باز کرده ٬ لیوان چائیت رو برمیداری و برای صرف صبحانه راهی غذاخوری میشی .. و باز هم 49  ، 48 ، 47 و ...
 
ساعت 6:30 ...
   تو حیاط گردان و جلوی درب اسلحه خونه با بچه ها صف کشیدین .. منتظری درب باز بشه و مثل همیشه اسلحه شماره 37 رو تحویل بگیری و بری سمت میدان صبحگاه .. با خودت میگی : "یعنی ممکنه این آخرین باری باشه که من اسلحه ام رو تحویل میگیرم ؟!!!" 

ساعت 7:00 ... 
   با همون بی نظمی همیشگی ، گروهان شهادت گردان امام حسن (ع) وارد میدان صبحگاه میشه .. همه گروهان ها مثل بچه آدم ، تفنگ شون رو "به دست فنگ" کردن و به صورت "بدو رو" وارد میدان میشن ولی ما مثل جیگر زلیخا میمونیم ؛ هر کی از هر جائی که دلش میخواد ، به حالت قدم رو یا بهتره بگم ، لخ لخ کنان وارد میدون میشه ؛ جالبه که بعضی از بچه ها جوگیر شدن و اسلحه رو به سبک "رمبو" گذاشتن سر شونه شون ؛ گمونم فکر کردن که بجای اجراء صبحگاه ، از طرف هالیوود اومدن و میخوان تست فیلم اکشن بگیرن !..  

ساعت 7:15 ...
   62 روز میگذره اما هنوز بعضی ها نمیدونن که جای سازمانی شون کجاست و مثل مرغ سر کنده ، در بین صف ها از این طرف به اون طرف میدوند ، تا اینکه یک دفعه سرهنگ سلیمانی (معروف به سلی جون .. بزرگ ترین پاچه گیر در کل پادگان !) پشت تریبون ظاهر میشه و تنها با گفتن چهار کلمه : "به جای خود میدان !" حدود سه هزار نفر آشخور رو به صورت قبض روح شده ، در صف های کاملا منظم ، میخکوب میکنه .. دوستان در حال خوندن شهادتین هستن و به این فکر میکنن که باز امروز میخواد به چی یا به کی گیر بده (؟!) اما به نظر میرسه که اون روز رویایی یعنی "یوم الترخیص" فرا رسیده ، چرا که سلی جون اعلام میکنه : "امروز مراسم صبحگاه و ترخیص فراگیران پایه خدمتی آبانماه 87 ، همزمان برگذار خواهد شد" .. فکر کنم این اولین باری بود که بچه ها برخلاف همیشه گفتن : "خدا پدر و مادرت رو بیامرزه سلیمانی !!" 

ساعت 8:15 ...
   مراسم و تشریفات به پایان رسید و سلیمانی نمایندگان سردوشی بگیر رو به جایگاه احضار کرد .. پس از کلی قر و فر و پای چپ کوبیدن ، بالاخره نماینده ها به جایگاه رسیدن و با دستان گهربار فرمانده کل پادگان ، به مقام ستوان دومی نائل گردیدن (!) در همین گیر و دار بود که سلیمانی با اشاره دست بهمون اجازه داد که ما هم سردوشی هامون رو وصل کنیم .. هر چند که بقول معروف : "خر همون خره ، فقط پالونش عوض شده !" اما اون لحظه بسیار زیبا و به یاد موندنی بود . از شوخی گذشته ، کمی احساس بزرگ شدن به  آدم دست میداد ! 

ساعت 8:45 ...
   در محوطه گردان خودمون ، هر چهارتا گروهان به خط شدن تا سرگرد شهرامی (فرمانده گردان) برامون صحبت کنه .. ازش خیلی خوشم میاد ، آدم آروم و با شعوریست .. موجودی که گاها در اون فضا به شدت کمیاب میشه (!) سرگرد رفت بالای سکو و بعد از چند تذکر مبنی بر خوش رفتاری با مردم و استفاده صحیح از اسلحه ، از همه حلالیت طلبید و نهایتاً گفت که سریع وسایل تون رو از تو آسایشگاه ها بردارید و پایین به خط شوید . 

ساعت 9:00 ...
   فضای آسایشگاه بوی غم میداد . بچه ها همدیگه رو بغل میکردن .. گریه و اشک و زاری (!) هر چی هم بهشون میگفتی که شماها دیگه برای خودتون خرس گنده ای شدید و این کارها زشته ، به خرج شون نمیرفت که نمیرفت (!) به هر مکافاتی بود ، خودم رو کنترل کردم و بعد از کلی روبوسی و در آغوش گرفتن رفقا ، کیف هام رو برداشتم و این دفعه برای آخرین بار شمردم : 49  ، 48 ، 47 و ... 

ساعت 9:30 ...
   سکوتی مرگبار ، فضای گردان رو پر کرده بود .. گزارشاتی که عوامل نفوذی در مورد طرح تقسیم داده بودن ، حسابی تو دل بچه ها رو خالی کرده بود .. با این وجود همه یه جورایی آمادگی مواجهه با این لحظه رو داشتن .. سرانجام فرمانده گروهان ، برگه بدست از راه رسید و شروع به خوندن کرد . آقای فلانی : فلان جا و ... همین جور ادامه داد . 

   هر چند منشی گروهان گفته بود که اکثر بچه های مشهد ، میهمان "سیستان و بلوچستان" هستن ؛ اما تا اون لحظه هنوز امیدم رو از دست نداده بودم . تا اینکه مرجانی (فرمانده گروهان) گفت : "حکیمیان .. س و ب !" و این سه حرف ، پایان تمام آمال و آرزوهای من بود ...

   بله دوستان ، به همین راحتی بر روی ماه ها برنامه ریزی من در مورد فعالیت های خارج از ساعت اداری خدمتم ٬ خط بطلان کشیده شد و مجبور شدم که شانزده ماه از برگ های حیاتی حیاتم رو از تقویم زندگی خط بزنم . تمام نقشه هام ، نقش بر آب شد ... 

ساعت 10:00 ...
   هنوز دارم سعی میکنم که مرگ ناگهانی تمام رویاهام رو باور کنم (!) اما ... 

***
دلم برای تپیدن گرفته است امشب
پرنده درد پریدن گرفته است امشب
دوباره کوچه پر از واژه های بارانیست
و پای خسته دویدن گرفته است امشب
مسافر، انتهای سفر ابتدای بودن توست
بیا که شوق رسیدن گرفته است امشب
چنان ترانه پرواز به آسمان خواندی
که کرم شوق تنیدن گرفته است امشب
عصا به آب بیفکن که رد شوی از آب
که نیل شوق دریدن گرفته است امشب
بخوان به نام غزل های ناب تنهائی
که شعر حال شنیدن گرفته است امشب
*** 

بدرود ...
شاد باشید و شادی آفرین
یا حق