غارنشینی

به نام حضرت دوست

   عرض سلام و ادب و احترام

   گاهی اوقات در زندگی به آدم توفیق "نبودن" دست میده !! یعنی لحظاتی که زنده ای اما در دنیا نیستی .. شاید آوردن مصداقی عینی برای این حالت ، اون قدر شخصی و خاص باشه که نشه به راحتی ها بیانش کرد (!) به عنوان یک مثال کوچک ، میشه به حال و هوای سمیرا و عطیه جان اشاره کرد یا ...
   میدونید رفقا ، فقط کافیه که به اندازه سر سوزنی از زندگی مادی ، قرن تکنولوژی ، دنیای بی در و پیکر اطلاعات و در یک کلام "عصر آهنی" که حیتای عزیز در کامنتش گفت ، دور بشیم تا بفهمیم که نسل بشر چه جفای عظیمی در حق خودش کرده .. اگه کس دیگری همین جملات رو هفته پیش بهم میگفت ، قطعا در برابرش جبهه گیری میکردم و میگفتم : اینا لازمه های پیشرفت بشر محسوب میشه و ... اما نـــه ، امروز دیگه توانی برای دفاع از فلسفه هام ندارم !!

   خیلی چیز سخت و متحیرالعقولی نیست عزیز دلم .. کافیه سه روز ، آره فقط سه روز از این دنیا دور باشی ؛ کل جهانت یک آسمون آبی باشه با یک صحن بزرگ .. اگه تمام آدم های اطرافت رو بشماری ، بیش از دو هزار نفر نشن .. منظره مقابلت خلاصه بشه به ایوانی با شکوه با کاشی کارهایی بی نظیر و حومه این دنیای بزرگ هم از سه چهارتا شبستان فراتر نره .. هیچ ماشینی رو نبینی و تنها بازمانده دنیای بیرون ، همراه اطرافیانت باشه که تازه آنتن هم نمیده !! اگه یک بار ، فقط یک بار به این دنیای متعالی پا بگذاری ، تازه میفهمی که در این دنیای به ظاهر حقیقی و حقیقت مجازیت ، گیر افتادی !! تازه حس میکنی که معنای واقعی زندگی رو درک کردی و حقیقتا زنده ای !!..

   بعضی وقت ها دلم یک غار کوچیک میخواد .. احساس میکنم که غانشین های عصر حجر نسبت به خونه نشین های امروزی ، لذت بیشتری از زندگی شون بردن .. اونایی که همه دارایی شون به چندتا برگ خلاصه میشد و دوتا نیزه برای شکار ، بیش از ما به راز آفرینش پی بردن .. ما این قدر در شبانه روزمون غرق شدیم که دیگه خودمون رو هم گم کردیم ، چه برسه به خدا !! میدونم که جملات ناموزونم کمی گیج تون کرده اما ... بقول عزیزی : «« همه چیز تو این دنیا به هم ربط داره ، به شرطی که دنبال دلیل منطقیش نگردی !!»»

پ.ن :

این حال من بی توست
بغض غزلی بی لب
افتاده ترین خورشید
زیر سم اسب شب

این حال من بی توست
دلداده تر از فرهاد
شوریده تر از مجنون
حسرت به دلی در باد

پیدا شو که می ترسم
از بستر بی قصه
پیدا شو نفس برده
می ترسه ازت غصه

بی وقفه ترین عاشق
موندم که تو پیداشی
بی تو همه چی تلخه
باید که تو هم باشی

شاعر : بابک روزبه

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق