از تشکر تا تأسف ...

به نام حضرت دوست

   عرض سلام و ادب و احترام

 

مقدمه :
   میخواستم پستی راجع به ... (ای شیطوناااا ، فچ چردین به همین شلی موضوع پست بعدیم رو لووو میدم !!!) بگذارم ، اما دیدم که در بخش کامنت هام یک موضوع خیلی مهم به شکل علامت سوالی بی جواب باقی مونده که نمیشه به این راحتی ها از کنارش گذشت . برای همین با اجازه تون قلم این پست رو راجع به اون مطلب متأثر کننده میزنیم . البته پیش از این ابراز تأسف ، باید یه تشکر خوکشله توپول موپوله چاق و چله عرض نماییم به محضر با سر سعادت بانو مونا !!

تشکر نامه :
*** مونا ***
   سلامی گلم و صمیمی از من به تو (!) تویی که حتی روشن ترین فانوس هم شباهتت رو به غریبه اذعان داشت .... تویی که احساس رو حس ، صداقت رو لمس و لطافت رو درک میکنی .. و در یک کلام ، تویی که غریبه ای متبلور در جنس دیگری !..
   اعتماد کردم ؟! اونم کی به کی ، من به تو ؟!... نـه نـــه ، این جا رو دیگه اشتباه کردی !! چرا که امین به همه اعتماد میکنه ، مگر اینکه خلافش ثابت بشه . نکنه انتظار داشتی نسبت به تو که تناظر نظیر به نظیر افکار ، گفتار و رفتارت به غریبه ، برای همگان شناخته شده است ، احساسی جز اعتماد داشته باشم (؟!) نـه عزیزم ، این تقاضای محالیست .. اصلا موضوع سر اعتماد داشتن نیست ، حرف من سر اعتقاد داشتنه .. من به تو اعتقاد دارم ، مثل همه نیمکت نشین ها ...
   راستش رو بخوای ، بحثم فقط محدود به خصوصیات من و تو نمیشه مونا ؛ چرا که نیمکت شیرازه ایست از برگه های جدا از هم کتابی موسوم به کتاب زندگی !.. برگه هایی که در زوایای مختلفش حس انسانیت به عنوان نقطه مشترک ، بیداد میکنه و با وجود فاصله های زمانی و مکانی بین این صفحات (منظورم از صفحات ، من و تو و سایر نیمکت نشین هاست!) باز هم پیاپی در پی هم میدوند تا در کنار هم به کتاب زندگی معنا ببخشند . من و تو هم جزئی از این نیمکتیم مونا .. نیمکتی که گاهی سکان هدایتش به دست من می افتد و گاهی به دست تو و یا سایر رفقا . هر کسی که در این نیمکت نفسی تازه میکنه ، با هر دمش جانی تازه به نیمکت می بخشه . در حقیقت رابطه نیمکت و نیمکت نشین مثل علت و معلولیست که هر دو وامدار لطف هم هستند ؛ در نتیجه میزبان و میهمان هیچ تفاوتی با هم نخواهد داشت .
   به نظر من ، تو هم به عنوان ته تغاری این گروه ، به بهترین وجه ممکنه مسئولیت خودت رو انجام دادی . با وجود شناختی که از استعدادهات داشتم ، مطمئن بودم که میتونی به خوبی رونق بخش ساعات و دقایق مون باشی و میبینی که در انتخابم اشتباه نکردم .. برای همه چیز ، ازت ممنونم مونا کوچولوووو.... تشکری بیش از حد تصورت !!

تأسفکده :
*** سمیرا ***
   هر دم از این باغ بری ... !!
قطعا اولین فعلی که برای کامل کردن مصرع بالا به ذهن تون میرسه ، ««میرسد»» خواهد بود ؛ اما من شرمنده اخلاق ورزشکاری همه تون هستم چون باید اعلام کنم که باغ ما ، باغ بی برگیست (!) هر چند که داستان از میوه های سر به گردون سای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید اما واقعیتش اینه که خنده اش خونی است اشک آمیز !!....
   سمیرا تو بهتر از هر کسی میدونی که من عادت به اصرار بیهوده و پافشاری کودکانه ندارم ، چون همیشه به طرز فکر و انتخاب اطرافیانم احترام میگذارم و اجازه نمیدم که احساساتم عرصه تنگ دنیای حقیقی رو در کشاکش فضای مجازی به کسالت بکشه و خط قرمز اختیار دوستانم رو تحدید کنه . پس بهت نمیگم که اشتباه کردی و نرو !! هر چند که خیلی دوست داشتم دلیل اصلی این کارت رو بدونم اما باز هم در برابر عقیده و نظرت سکوت میکنم و بهت اجازه میدم که هر وقت خودت صلاح دونستی بهم بگی .
   لطفا انتظار نداشته باش که باهات خداحافظی کنم چون متاسفانه یا خوشبختانه به این کار هم عادت ندارم !! مثل وقت رفتن شهرام ، نیاز و ...
   فقط دوست دارم بخشی از آهنگ "بی خداحافظ" «رضا صادقی» رو در کنار هم گوش کنیم تا بتونی بیشتر راجع به این تصمیمت فکر کنی و اگه نظرت تغییر نکرد ، تنها جمله ای که میتونم بهت بگم اینه که ... // سفرت بخیر اما .. تو و دوستی ، خدا را .. چو از این کویر وحشت .. به سلامتی گذشتی .. به شکوفه‌ها ، به باران .. برسان سلام ما را ... // ((یادمه آخرین بار این کلمات رو برای مونا نوشتم .. اون زمان خدا به غریبه رحم کرد و اون رو خیلی زود به نیمکت برگردوند .. امیدوارم که تو هم ....))

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق