بای بای یونیورسیتی

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

    امروز ، بالاخره بعد از دو ماه رفتم سراغ کمدم (!) هنوز جزوه های محاسبات و پیشرفته که در برگه های کلاسوری نوشته بودم ، داشتن اون وسط برای خودشون تردد میکردن (!) طفلکی ها هر برگه شون به یه ور بود و البته از آثار به جای مانده از شب عملیات (شب امتحان !) حکایت داشتن .. نمونه سوالات امتحانی هم که هر ترم با بچه ها یه بغل پر می خریدیم و آخرش هم به سختی ، یکی دوتاشون رو شب امتحان حل می کردیم (آخه اونقدر وقت کم میاوردیم که اصل کتاب می موند ، چه برسه به نمونه سوال حل کردن !) داشتن در بین کتاب ها ، زندگانی می نمودند !... راستش تا وقتی که جواب آخرین درسم نیومده بود ، به هیچ وجه حس و حال جمع کردن کمدم رو نداشتم . البته الانش هم خیلی حساب کتاب نداره ؛ چون دیروز تو سایت برای فلان درس زده بود 13 ، امروز که رفتم همون 13 شده 9 (!) ما هم موندیم حیرون و سرگردون که اینا آخرش میخوان یه مدرک زپلشکی بهمون بدن یا نه .. یکی نیست بگه خوب پدر آمورزیده هاااا ، چرا اینقدر آدم رو خون جیگر میکنین ... نمیدنم والااااا (!) تنها چیزی که برام مهمه اینه که یه جوری کمدم رو جمع و جور کنم ، چون دیگه داشت حالم از اون همه بی نظمی دگرگون میشد (!) سطل کوچیکه کنار میزم رو برداشتم و رفتم سراغش . شاید خنده تون بگیره ، اما باور کنید که هنوز کاغذ یادداشت های شب های امتحانم ، در لا به لای کتاب ها جا خوش کرده بودن ... کاملا ریلکس شروع کردم به پاره کردنشون ، اونم از یک کنار و بدون هیچ گونه رحمی !

    یاد حرف های سعید افتادم .. هنوز یک ماه هم از اون شبی که با هم نشسته بودیم روی نیمکت فضای سبز جلوی خونشون و داشتیم با هم خاطرات دانشگاه رو زیر و رو میکردیم ، نمیگذره .. با این وجود چقدر زود گذشت ، الان خودش هم شده خاطره (!) چه برسه به حرفهائی که اون شب زدیم .. بهم گفت : "امین دلت برای دانشگاه تنگ نشده ؟!.." طفلی این جمله رو خیلی با احساس گفت اما من کاملا صریح جواب دادم : "نه !" یه کم جااا خورد ؛ گفت : اما من دلم خیلی تنگ شده .. برای اون یک صفحه ای که از "طرح 2" مونده (!) یادته یک ترم سر همون خندیدیم (داستان جالبی داشت ؛ آخر کلاس "طرح 2" بود که  یکی از خانم ها پرسید : "استاد ، تا صفحه چند درس دادید ؟" استاد هم گفت : "صفحه 200" وقتی داشت از کلاس خارج میشد ، ییهو با عجله برگشت و گفت : "نه نه ، اشتباه کردم ؛ تا صفحه 201 (!)" همه چند لحظه ای مبهوت بودیم و بعدش صدای خنده مثل توپ تو کلاس ترکید) ... سعید ادامه داد ... برای استاد ریاضی 1 که به آدامس خوردن گیر میداد ؛ برای فلانی که خودمون رو می کشتیم تا سر کلاس هاش دیر نرسیم ، چون آدم رو جلوی همه ضایع میکرد (راست می گفت ؛ آخه یه جلسه سر کلاسش دیر رسیدم ، مجبورم کرد که جلسه بعد به کل کلاس رو شیرینی بدم !) برای صبح زود بیدار شدن هااا ، برای ظهر تند تند ناهار خوردن هااا ، برای ... یه نگاه به سعید کردم و گفتم : "میدونی سعید جان ، من یا چیزی رو تموم نمی کنم یا اگه تموم کردم با تمام ابعادش تموم میکنم ؛ من دانشگاه رو از دو ترم پیش تموم کردم ؛ با تمام دلبستگی هاش !" جدا من از ترم هفتم به بعد ، دانشگاه رفتن برام مثل دوا خوردن بود .. سعی میکردم که سر کلاس ها دیرترین نفر برم و زودترین نفر برگردم . دیگه کمتر با بچه ها کلنجار میرفتم و شوخی ها و خنده هام خیلی محدود شده بود . حتی به همون چند نفری از خانم ها هم که بعد از ماجرای انجمن علمی آمار با هم سلام و علیکی داشتیم ، دیگه سلام نمیکردم .. خلاصه من دوران دانشجوئیم رو خیلی زودتر از اینکه فارغ التحصیل بشم ، تموم کردم !... ولی سعید گفت : "مشکل من اینجاست که بر خلاف تو ، به سرعت با محیط اطرافم انس میگیرم و به سختی ازش دل میکنم !" ... در حالی که اون اشتباه میکرد ؛ چون من هم با دانشگاه انس گرفته بودم ؛ منم بهش وابسته شده بودم ؛ منم ... اما تونستم تمومش کنم و ازش جدا بشم ؛ تونستم جلوی وابستگیم رو بگیرم که باعث دلبستگی نشه ؛ تونستم ...

    میدونید ، به نظر من تمام زندگی پر است از نقاطی که هر کدوم شروع و پایانی هستن برای ماجرائی تازه .. اگه در نقاط پایان بمونیم ، از شروع ماجراهای جدید باز خواهیم ماند . در حالی که زندگی همواره در جریانه و هیچ گاه منتظر ما نمی مونه !!!...

یا حق