مهران

به نام حضرت دوست

                      ***                       
عجب بالا و پایین داره دنیااا
عجب این روزگار دلسرده با مااا
                      ***                       

     سلام و عرض ادب و احترام

   پست این دفعه نیمکت در مورد داداش مهران است که شامل نحوه آشنائی مون و سایر تغییر و تحولات رخ داده در این مدت خواهد بود . البته از اون جا که داداش ما خودش شدیدا در بورس مجالس و محافل تشریفات دارن (!) قطعا در وبلاگ های مختلف ، گفته ها و شنیده های زیادی رو در مورد ایشون گفتید و شنیدید ، لذا بنده ترجیح میدم که بیشتر از جنبه ی نیمکتی (!) به این بحث نگاه کنم و از گفتن حرفهای زاید بپرهیزم ! البته از گفتن تمام حرفهای زاید نمی پرهیزم چون در اون صورت باید با آپدیت کردن ، خداحافظی کنم

   اواسط بهمن ماه پارسال بود که بعد از 8 ماه قصد کردم دوباره نیمکت رو راه اندازی کنم ؛ راستش اصلا فکر نمیکردم که تا روزها و یا هفته ها حتی یک کامنت هم برای نیمکت گذاشته بشه ! علتش هم این بود که از همون اول تصمیم گرفتم به هیچ یک از دوستان قدیمیم ، بازگشت و راه اندازی دوبارۀ نیمکتم رو اعلام نکنم ، تا بیبینم که آیا کسی به نیمکت خاک خورده ی من سر خواهد زد یا نه (؟!) و یا اینکه چه مدت طول میکشه تا پای یک نفر به خونم باز بشه ...

   وقتی داشتم پستم رو میذاشتم به هیچ وجه تو قید و بند کامنت نبودم . با خودم میگفتم که حالا حالاها باید خاک بخوری تا کسی پیدات کنه و ... حدودا یک ساعت بعد از اینکه مطالبم رو ثبت کردم . جهت خندش آمدم به پستم یه نگاه انداختی و با تعجب و شگفتی زاید الوصفی دیدم که در مقابل نظرات نوشته شده {1} (!) راستش در نگاه اول برام باور کردنی نبود ، چرا که هنوز یک ساعت هم از زمان ثبت من نگذشته بود و این اتفاق بسیار خارق العاده به نظرم میرسید ... با این وجود کاریش هم نمیشد کرد ؛ چه باورم میشد و چه نمیشد ، بالاخره یکی این نیمکت خاک خورده رو پیدا کرده بود (!)

   به سرعت بخش نظرات رو باز کردم و تصور میکردم که یکی از بچه ها داشته به صورت اتفاقی از این اطراف می گذشته (!) و تصادفا متوجه آپدیت من شده ، اما همین که اسمش رو دیدم پایه و اساس تصوراتم به صورت کاملا نقض شد ، چرا که هم اسم و هم آدرسش برام تازگی داشت ...

   راستش موضوع برام جالب تر شد ! چون میدیدم که یکی حداقل بخاطر اسم وبلاگم هم که شده ، به خودش زحمت باز کردن لینکم رو داده و با تصور اینکه احتمالا با یک وب نویس تازه وارد (از اون نوعی که صاحب خونشون تازه وب نویسی رو شروع کرده و جهت معرفی خودش در آخرین وبلاگ های آپدیت شده ی بلاگ اسکای نظر میدن !) مواجه خواهم شد ، روی لینکش کلیک کردم ...

   شونصد (!) ساعت طول کشید تا اینکه بالاخره وبلاگ داداش مهران باز شد . یادمه اون موقع تو وبلاگش پر بود از عکس های جورواجور و اگه اشتباه نکنم ، آهنگ "گل ارکیده" رو هم در وبلاگش گذاشته بود ؛ به همین علت سیستمم خودش رو کشد تا برای اولین بار وبلاگ داداش رو لود کرد ! همین که صفحه اصلیش باز شد ، متوجه شدم که باز هم برخلاف تصوراتم با یک فرد کاملا حرفه ای مواجه شدم ؛ کسی که در بخش نظراتش حتی جای سوزن انداختن هم نیست (!) چه برسه به اینکه بخواد دنبال دوست جدیدی هم بگرده ...

   کمی رفتم تو فکر ؛ مونده بودم که آدمی به این مشهوری و با این همه برو بیا و خدم و حشم ، چرا باید برای یک وبلاگی که هفت هشت ماهه آپدیت نشده ، نظر بده (؟!) اونم این قدر گرم و صمیمی ! دقیقا مثل دو تا دوست که بعد از چند وقت دوباره همدیگه رو دیده باشن . راستش معادلات ذهنیم کاملا به هم ریخته بود ؛ چون کسی رو در مقابل خودم میدیدم که خیلی زودتر از آنچه فکر میکردم برای نیمکتم نظر گذاشته بود . تازه یک فرد آشنا و یا دوست قدیمی هم نبود ، کسی بود که شاید تا اون لحظه حتی یک بار هم نیمکت رو ندیده بود و جالبتر اینکه اصلا هم آدم تنها و بی کسی نبود که فکر کنم از سر ناچاری و بی کسی برام کامنت گذاشته (!) خلاصه کلی با خودم دو دوتا چارتا کردم و هی افکارم رو زیر و رو کردم تا اینکه موفق شدم خودم رو جمع و جور کنم و برای اولین بار در "خروس بی محل" نظر بگذارم ...

   خیلی زود نظرم تأیید شد و جوابی گرم و دوست داشتنی رو از طرف داداش دریافت کردم . من هم به جوابش جوابی دیگر دادم و بدین گونه بود که به هم نزدیک و نزدیک تر شدیم . یه روز داداش که متوجه شده بود من به دوستانم خبر بازگشتم رو ندادم ، بهم گفت که تو باید رفقات رو از بازگشتت مطلع کنی و خلاصه من رو راضی کرد که برم برای تک تک دوستانم کامنت بگذارم و به این روش تونستیم چهارچوب نیمکت رو دوباره پی ریزی کنیم و کم کم اون چهار تیکه تیره و تختۀ خاک خورده ، تبدیل بشه به محفلی گرم و صمیمی برای کسانی که دوست داشتن ساعاتی رو برای استراحت و آرامش در کنار هم و بر روی نیمکت بگذرونن و همین افراد بودن که اولین خانوادۀ نیمکت نشین رو به ثبت رسوندن !

   بگذریم ... به قول یه بنده خدائی (!) : «اون روزا ما دلی داشتیم ، واسه بردن جونی داشتیم ، واسه مردن کسی بودیم ، کاری داشتیم ، پاییز و بهاری داشتیم ، تو سرا ما سری داشتیم و ... تو سرا ما سری داشتیم !...»

   جان کلام : خلاصه داستان امشب (!) این شد که بهتون بگم ، همون داداشی که روزی باعث شد این نیمکت از هیچ به همه چیز برسه ؛ همونی که اگه هر روز نمیومد نیمکت ، روزش شب نمیشد ؛ همونی که با مسی و گیگیلیه آتیش پاره ، رونق بازار نیمکت بود ؛ همونی که با نظراتش بخش کامنت ها رو زیر و رو میکرد ؛ همونی که ... امروز اون هم ما رو ترک کرده ! نه تنها ما رو ، بلکه همه رو ترک کرده ... میدونی داداش ، شاید روزی بیای اینجا و این چند خط رو بخونی ؛ میخوام همین جا بهت بگم ، یادته ماه ها پیش پستی در کاکتوس گذاشتی و در اون پست از رفتن تعدادی از دوستات ابراز ناراحتی کردی (؟!) یادته برای هر کدومشون چه نامۀ سرگشادۀ بلند بالائی یادداشت کرده بودی و نظرت رو در مورد رفتن هر کدومشون و مشکلات پیش آمده بیان کرده بودی (؟؟!) یادته ... اصن اون کامنتی که برای نیاز گذاشتی رو یادته (؟!) همون کامنتی که در مورد رفتن و جا زدن و سکوت کردن و ... چمدونم دیگه از همین چرت و پرتا که خیلی ها میگن ، بود ... پس چی شد داداش ، این رفتن تو چه فرقی کرد با رفتن اصغر و اکبر (!) این سکوت تو چه فرقی با سکوت خیلی ها داره ؛ این سر نزدن تو چه فرقی با بی توجهی بعضی ها داره ... ببین داداش ، شهرام بهرام نداره ؛ "خر اگه پالونش هم زرکوب باشه ، بازم خره !!!" (این تیکه آخر رو سعی کردم به سبک خودمون حرف بزنم تا درست حسابی داستان رو بیگیری !)
 

حرف های یواشکی :
1- سبک پست گذاشتن من هم برای خودش داستانی داره (!) شاید باورتون نشه اما همین چهار خطی که میبینید رو من در چند روز نوشتم و تیکه تیکه بهم وصل و پین شون کردم ... امیدوارم که خیلی ضایع نشده باشه . بهر حال ، آش کشک خالتونه
2- این آهنگ رو هم به این دلیل گذاشتم که ... حالش رو ببرید (!) یه لحظه چشم هاتون رو ببندید و فکر کنید که تیکه زدید به نیمکت و فضای سرسبز و معطر اطرافتون پر شده از این نوای دلنواز ... بی نظیره

یا حق