مولتی پست

به نام حضرت دوست

                             ***                            
روزی ، نون بربری نیست ...
«فکر کنم ، آقای حورایی گفته باشن !»
                             ***                             

    

سلام و عرض ادب و احترام

   آقا ما خبر ...مون گفتیم (!) که به جای کامنت گذاشتن برای دوستان ، به کامنت هاشون جواب بدیم ... چون خودم معتقدم که تاثیر بهتری خواهد داشت ؛ اما راستش رو بخواین ، طرحم به شدت "شکست خورد !" آخه شبها دیر وقت میرسم خونه و وقتی هم که میرسم ، اینقدر له و پهم که نمیتونم به درستی روی مطالب تمرکز کنم ... البته به چند تا از نظرها جواب دادم و جواب چندتای دیگه رو هم آماده کرده بودم اما متاسفانه در اواسط راه کم آوردم . برای همین صلاح دیدم که تغییر موضع بدم .. تو این هفته سعی میکنم که بجای جواب دادن به کامنت ها ، بیشتر به فکر کامنت گذاشتن باشم (البته اگه عمری باقی باشه !) ... خلاصه من تمام سعیم رو میکنم تا به قول آبجی جان مرجان جان ، "رویای شیرین" همچنان شیرین باقی بمونه ؛ هر چند که اگه شما نیمکت نشین ها نخوایین ، غریبه ، نیمکت و ... همشون رو هوان

***

   راستش مونده بودم ، این پست رو چطوری بگذارم . آخه خیلی حرف های نزده و اتفاق های جدید هست که باید در موردشون صحبت کنم ؛ برای همین فکر کردم که بهتره این پست رو به سبک داداش مهرانم ، در چند بخش تفکیک کنم و بخش های مختلفش رو کم کم بهش بیفزایم .. (هر جور افزودنم !)

***

اول میرم سر وقته تغییراته داده شده در نیمکت :
ممنونم از اونهایی که نسبت به عکس کودکی هام ، اظهار لطف داشتن .. راستش رو بخواین ، خودمم این عکسم رو بیشتر از همه عکسام دوست دارم و از اونجایی که آبجی مرجان گفت : میخوام یک پیش زمینه فکری ازت داشته باشم ؛ با خودم گفتم این عکس حتی از عکس های بزرگیم هم برای پیش زمینه ، بهتره ... چون اگه الان ببینیدم احتمالا زهره ترک میشین (!) باور ندارید به کامنت عمه حیتا در پست قبل مراجعه شود !

و اما در مورد آهنگ نیمکت ، هر چند که خودم به هیچ وجه از آهنگ های محزون ، ناامید کننده ، بی محتوا و ... خوشم نمیاد ، اما این آهنگ محزون رو به چند دلیل انتخاب کردم .. یکی اینکه هر چند محزونه اما بسیار پر محتوا و دلنشینه (حداقل به دل من مینشینه!) یعنی من رو به یاد تنهائی انسان بر روی زمین میندازه ؛ هم چنین چند وقتیه که حس میکنم نیمکتی ها یه کمی لمس شدن (!) راستش رو بخواین ، نمیدونم این تعطیلات تابستان یه مصیبتی بود که موجب دوری ما از هم شد و یه نموره گرد و غبار غم به دلمون نشوند ... و در نهایت ، غائب شدن داداش مهران برای nامین بار ، مزید بر علت شد (هرچند خودش در وبلاگ نیاز گفته بود که همیشه موندن رو بر رفتن ترجیح میده اما ...) فعلا مجبورید این آهنگ رو تحمل کنید تا حال و هواتون عوض بشه ... هر چه زودتر عوض بشه ، بهتر ! (لااقل برید از بهاره همیشه بهار ! یاد بگیرید که همیشه مثل یه دخمل 17 ساله "آخرین شماره ای که برای سن زنان ایرانی ثبت شده !" همیشه پر انرژی ، مفید و سازنده ظاهر میشه ... آبجی مرجان ، مراقب باش که داری رقیب پیدا میکنی !)

***

موضوع مهم بعدی که حدودا یه هفته در گفتنش تأخیر افتاده ، تبریک روز "مادر" است . هر چند که میدونم خیلی خیلی دیر شده اما بر اساس این قانون که «هر وقت ماهی رو از آب بگیری میمیره» ، غریبه هم با یک ماه تأخیر تبریک میگه (پیدا کنید پرتقال فروش را !...)
این عکس رو هم تقدیم میکنم به همۀ مادران و دختران ایرانی (که یه زمانی مادر خواهد شد !) تا از خوشحالی ذوق مرگ بشن

خوب دیگه ، فعلا وقتم به پایان رسید ؛ امیدوارم که شب باز هم مجالی پیدا کنم تا بیام و بخشی دیگه از حرفهام رو بزنم .
فعلا ...

یا حق