اسمه این پست رو چی بذاریم ؟

این روزها ، سراغه هر وبلاگی میرم همش یا حرف از عشقه و لاو و خوشبختی و دوستت دارم و فدات بشم و اینا ، یا حرف از شکست و بدبختی و نامردی و دشمنی و خیانت و ..... یا حرف از محبت و مهر و صفا و صلح و وفاست یا سخن از کینه و قهر و خشم و مجازات و ......

حتی توی نوشتن هامونم تعادل رو رعایت نکردیم ، هنوز یاد نگرفتیم و نفهمیدیم یعنی نخواستیم بفهمیم که دلیله وجوده نیمه خالی لیوان ، همون نیمه پرش هست ، نخواستیم قبول کنیم که اگه بدی ها رو شناختیم ، حس کردیم ، لمس کردیم ، به خاطره وجوده خوبی هاست و بالعکس . جوونامون دیوونه شدن ، همه چیو قاطی کردن ، فکر می کنن مدام از نا امیدی و تنهایی ضجه زدن علامته بلوغه ، نشونه مردونگیه ، ثابت میکنه که با تجربه ان .

وقتی می بینم یه جوونه ۱۸ ساله مدام از شکستهای عاطفی و نامردیه روزگار میناله ، با خودم فکر می کنم که یا اون زده به سرش توی هپروت ادای آدم بزرگا رو در میاره ، یا من اونقدر توی ناز و نعمت لالا کردم که قده این جوون جغله هم تجربه ندارم . آخه منم گاهی تنها بودم ، شکست خوردم ، خودمو گم کردم ، به پوچی رسیدم ، بهم خیانت کردن ، از پشت بهم خنجر زدن ، حقمو پایمال کردن ، ولی چرا حرفه اون جوونا رو نمی فهمم ؟ چرا واسه من هنوز هم آدمیت وجود داره ، مردی و مردونگی هست ، می بینم ؟! یعنی تفاوته نسل ها که میگن همینه ؟ آخه من با این عده از جوونا زیاده زیادش ۱۲ سال اختلاف سنی دارم ، چرا درکشون نمی کنم ؟ چرا وقتی از بدیه روزگار می نالن خنده ام میگیره ؟ آخه اون حرفها به قد و قواره اشون نمیاد اصلن .

                                                       

یعنی یه بچه ۱۸ ساله چه خیانتی بهش شده ؟ که تا این حد ناامید بشه ؟ منم ۱۶ سالم بود که توی دبیرستان حقم پایمال شد . نمره یکی از مهم ترین امتحانمو که خیلی سرنوشت ساز بود ، فقط به این خاطر که روشه محاسبه ام با روشی که توی کتاب تدریس میشد یکی نبود  ، صفر دادن ! اما بعد که متوجه شدن روشه منم صحیح بوده ، پذیرفتن که در حقه من نامردی کردن و بدونه اینکه جوابهامو به یه کارشناس نشون بدن برام صفر رو رد کردن ! ولی دیگه چه فایده ؟ نوشدارو بعده مرگه سهراب . اما غصه نخوردم ، همین که ثابت شده بود حق با منه کلی افتخار می کردم هر چند به خاطرش بهای سنگینی رو داده بودم .

۲۰ سالم بود که تازه فهمیدم با دشمنه خودم دوست و صمیمی شدم ، و هر ضربه ای که خورده بودم زیره سره اون بوده ، چوبه سادگیه خودمو خورده بودم . ولی باز هم احساسه غرور می کردم ، احساس می کردم که لابد باید مهم باشم که باهام اینجوری رفتار شده ............... اما باز هم ناامید نشدم . همه این شکستها واسه من یه تجربه بوده که بهای زیادی رو بابتش دادم . من به همه این بدیها به چشمه خوبی نگاه کردم ، احمق نیستم ، دیوونه نیستم ، میدونم بدی چیه خوبی چیه ولی با همه اون ضربه ها و شکستها و بدی ها ، واسه خودم نردبونی ساختم که بتونم بالا برم و خودمو به هدفم برسونم . یعنی کاره من اشتباه بوده ؟

----------------------

دقت کردین از وقتی امین رفته ، نیمکت یه جورایی شور و حالشو از دست داده ؟ بچه ها زیاد دوره هم جمع نمیشن ، گپ زدنهامون کمتر شده ................ داداش امین تو رو خدا زود بیا دیگه دلمون پوسید بدتر !