سفر

به نام حضرت دوست

اصولا نسل بشر عادت کرده که بر سر دو راهی بمونه و به این بیندیش که کدام راه صحیح خواهد بود !!!
این عادت همیشگی ، گاهی رنگ و بویی تازه به خودش میگیره . این حالت زمانی پیش میاد که دو راهی ها با هم تلفیق میشن و یک شبکه نامتناهی از خطوط بی انتها رو تشکیل میدن . اینجاست که بشر دست بکار میشه و برای رفع این مشکل از روش دل و دریا استفاده میکنه

پنج شنبه هفته پیش ، من در یکی از همین کلاف های سردرگم گیر کرده بودم . بر سر اینکه آیا وبلاگم رو راه اندازی بکنم یا نه ؟ اگر بخوام راه اندازی کنم ، چه زمانی برای شروع مناسب خواهد بود ؟ چی بنویسم و چی ننویسم ؟ ... ؟؟؟ خلاصه در بین اما و اگرها دست و پا میزدم که ناگهان به یاد همون روش قدیمی « دل و دریا » افتادم . بخودم میگفتم : تو که میخوای بیست و سوم بری ، پس شروع کردنت چیه ؟! اما از طرفی ، یکشنبه برام اینقدر ارزش داشت که همه چی رو نادیده بگیرم و به عشق گذاشتن پستی برای مامان فاطمه (س) ، راه اندازی وبلاگم رو اعلام کنم . ( اینم توجیهی کوتاه برای آغاز به کارم )

با اجازه کلیه عزیزان ، از پنج شنبه این هفته و به مدت یک هفته ، مشهد رو به قصد بندر انزلی ترک خواهیم کرد و از همه التماس دعا دارم . بالاخره یک ماشین و 5 نفر سرنشین و جاده ای پر خطر ...  

از خوبانی که در این چند روز ، قدم رنجه کردند و با حضورشون باعث شادی روح جوان ناکام « غریبه ی از دست و دیده و دل رفته » شدند ، کمال تشکر رو دارم . اگر عمری به دنیا و لیاقت برای حضوری دیگر بود ، حتما خدمت تون خواهم رسید و اگر دیگه خبری از غریبه نشد ... باشد بقای عمر شما  

یا حق