شعر

به نام حضرت دوست
                       
                                                 حافظ
      سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
                                             دل زتنهائی بجان آمد خدا را همدمی
      چشم آسایش که دارد از سپهر تیز رو
                                                ساقیا جامی بمن ده تا بیاسایم دمی
      زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت
                                             صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی
      سوختم در چاه صبر ار بهر آن شمع چگل
                                               شاه ترکان فارغست از حال ما کو رستمی
      در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست
                                             ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
      اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
                                             رهروی باید جهانسوزی نه خامی بیغمی
      آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست
                                              عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی
      خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم
                                    کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی

                   گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
                      کاندرین دریا نماید هفت دریا شبنمی

یا حق