Good ... Bye

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

***
مناجات امیرالمومنین علی علیه السلام :

اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ لاَ یَنْفَعُ مَالٌ وَ لاَ بَنُونَ إِلاَّ مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ‏
پروردگارا من از تو درخواست ایمنى میکنم آن روز سختى که مال و فرزند
هیچ نفع نبخشد و چیزى جز آنکه با قلب پاک و سالم حضور خدا آید، سود ندهد.
***

   نمیدونم چرا .. عموماً ما آدمها به نقطه پایان فکر نمی کنیم (!) بهمن ماه سال 83 که داشتم با کدهای HTML سر و کله میزدم تا برای اولین بار قالب وبلاگ طراحی کنم و کم کم به زمره وب نویسان بپیوندم، حتی یه لحظه هم به اردیبهشت 91 فکر نمیکردم که بخواد حسن ختامی باشه برای 7 سال و سه - چهار ماه فعالیتم در عرصه مجازی !..

   هیچ گاه از خاطر نخواهم برد، سید محمد عزیزم رو که با وبلاگ هیچکسش، اولین پل ارتباطی من شد با دنیای وب نویسان و اون نسل پاک و زلالی رو که جو با صفا و مملو از صداقت شون، قدم به قدم شخصیت غریبه رو ساخت. هر چند حضور سید (بهش میگفتم: پسر عمو) بعد از چند سال کمرنگ شد اما دوستانی که دور هم جمع کرده بود، سالیان سال همون فضا رو حفظ کردند. اون روزها دنیای مجازی، عجیب دنیای کوچیکی بود؛ از هر پنج تا وبی که به صورت اتفاقی باز میکردی، نویسنده دوتاشون برات آشنا بود (!) واقعاً دهکده ای داشتیم جهانی .. از حق نگذریم، نسل های بعدی این فضا رو کم کم به انحطاط کشوندن و هزاران هزاران افسوس که صداقت در نوشته ها رنگ باخت و این چنین شد که با وجود افزایش کمی، کیفیت روابط پیوسته نزول کرد و رفته رفته، فاصله ها زیاد و زیادتر شد .

   "نیمکت" برای من حکم یک پناهگاه رو داشت. پناهگاهی که در فراز لذت و یا نشیب غم ها، همواره با آغوشی باز پذیرای تفکراتم بود و الحق برخلاف صفتش، هیچگاه تنهام نگذاشت. بحمدا... همون طور که آرزو داشتم، عنصر "صداقت" در تمام دوران آنچنان در نیمکت متبلور بود که هیچگاه سایر تفکرات نتونستن به حریم امنش رسوخ پیدا کنن و به عقیده من، تنها رمز مانگاریش هم، همین بوده و بس .. با اینکه درگذر زمان بارها و بارها فعالیتم رو کاهش و افزایش دادم تا بتونم شرایط دنیای حقیقیم رو همسو با فضای مجازی پیش ببرم؛ اما گلوگاه هایی در این عالم وجود داره که نمیشه قلمرو فضاها رو در اونجا مرزبندی کرد. طی سال گذشته، داماد شدنم اتفاقاتی بود که باعث شد ماه ها فعالیتم رو در این فضا متوقف کنم. چند ماه پیش، به اصرار برخی از دوستان و اذعان این نکته که "نیمکت" صرفاً متعلق به من نیست تا به تنهایی بتونم تصمیم به بستنش بگیرم، فعالیتم رو در مقیاس کمتر و سبکی متفاوت از سر گرفتم. با این حال نتیجه ای که عایدم شد این بود که خدا رو شکر، نیمکت در طی این سالها به مرحله اوج حضورش دست پیدا کرده و به جایی رسیده که همراهانش،‌ هر یک به فراخور شرایطی که داشتن به درجه ای از رشد و ثبات دست پیدا کردن؛ از طرفی شرایط خودم به عنوان خدمتگزار این وبلاگ، به گونه ایست که نمیتونم همزمان در یک بام به دو هوا تعلق داشته باشم (!) آره میدونم،‌ شاید برای برخی این سوال پیش بیاد که تفاوت این دو در چیه؟! لطفاً جملات آغازین این پاراگراف رو دوباره به خاطر بیارین.. صداقت یکی از همون مرزهایی است که در گلوگاه تعهد، قلمرو بین تجرد و تأهل رو در هم میشکنه. این چند ماه به من اثبات کرد که نمیتونم این دوگانگی رو تحمل کنم و البته به نیمکت و نیمکتیان هم اثبات کرد که نیازی به حضور چنین فرد مغشوشی ندارن. لذا با کسب اجازه از همه رفقا قدیمی و دوستان جدیدم اعلام میکنم که نیمکت نهایتاً تا عصر شنبه مورخ 91/02/16 به فعالیتش ادامه خواهد داد و پذیرای نظرات و جملات پایانی تمام دوستان خواهد بود و از اون به بعد، به خواب ابدی خواهد رفت ..


***
امیرالمومنین علی علیه السلام:

وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ یَوْمَ یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَ الْأَقْدَامِ‏
و از تو درخواست ایمنى میکنم آن روز سختى که گنهکاران به سیمایشان
شناخته میشوند که پس موى پیشانى آنها را با پایهاشان بگیرند.

***

پ.ن:
سعادت و خوشبختی در سایه ولایت امیرالمومنین (ع) آرزوی دیرینه من برای یکایک شما بوده و هست و خواهد بود ..

شاد باشید و شادی آفرین
علی مددی
یا حق