مسافر

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

***
ز آستان رضایم خدا جدا نکند
من و جدایی از این آستان .. خدا نکند
***

   اسمش رو سفرنامه نذاشتم که مدیون جزئیات پر فراز و نشیبش نشم !.. چون درخصوص ثبت سفر عیدم قصور کردم و نگاشتنش نهایتاً هم به سرانجام نرسید، سعی میکنم که هر چند به اجمال اما چند سطری رو از دفتر ماه عسلم به یادگار بگذارم .

   روز شنبه "19 شهریور" که با درگذشت عموی خانم، شالوده برنامه ها و مراسم شام پنج شنبه "24 شهریور" بهم خورد ؛ به مدت 2 روز همه چیز در حبابی از خلسه قرار گرفت (!) اما همه چیز سریع تر از آنچه که فکرش رو میکردم شفاف شد و دو طرف تصمیم گرفتیم که مراسم رو به شکل ماه عسل برگزار کنیم . حالا موضوع جدید زمان و مکان سفر بود ، با توجه به آغاز ماه مهر و شروع ترم جدید باید خیلی سریع عمل می کردیم و با وجود اصرار اطرافیان درخصوص رفتن به یک سفر سیاحتی داخلی ،‌ من و خانم تصمیم گرفتیم که تمام توان مون رو صرفاً روی سوریه و کربلا متمرکز کنیم . یک آمار کوچولو از سوریه، شرایط نامساعد منطقه ایش رو گواهی میداد و هر چند که خودم دوست داشتم سفرمون خیلی هم سخت و سنگین نباشه ، اما حکمت خدا و رحمت ابی عبدالله و دست های پر مهر ابوالفضل العباس و امضاء علی ابن ابی طالب ، منجر به پرواز مشهد - نجف در روز سه شنبه "29 شهریور" گردید .

   سه شنبه ظهر پرواز با حدود 2 ساعت تأخیر از زمین بلند شد و حدود ساعت 16:15 در فرودگاه نجف به زمین نشست . هر چند که نوع سفر کاروانی بود اما وقت پرواز متوجه شدیم که مسئول کاروان در نجف منتظر ماست . از طرفی‌ چون مسئول آژانس چارتر کننده پرواز، من رو میشناخت و میدونست که تو شرکت هواپیمایی کار میکنم "manifest" یا همون ویزای گروهی رو داد دست من و گفت که این رو برسون به دست ابوحیدر در نجف (!) با توجه به اینکه اولین گیت ورودی، گیت چک ویزاست و به اشخاص عادی هم اجازه ورود نمیدن،‌ نتیجه این شد که 45 نفر آدم سرگردان در فرودگاه نجف دور هم میچرخیدیم تا بالاخره فهمیدیم که باید همه پاس ها رو جمع کنیم و بعد از مرتب کردن و مهر خوردن، به همون ترتیب ورودی رو بپردازیم و با رعایت همون نظم (واژه نظم و ترتیب رو به این خاطر تکرار میکنم که با توجه به استعداد ما در این امر خطیر، به عمق فاجعه پی ببرید!) توسط نیروهای امنیتی چک شده و وارد سالن بشیم . تمام این مراحل رو در عدد 45 (تعداد همسفران!) ضرب و با ضریب اضطراب و دلواپسی افراد به خاطر بی حساب کتاب بودن کاروان جمع کنید تا بفهمید که چرا گذشتن ما از گیت ورودی، بیش از 2 ساعت (در حدود مدت زمان پرواز مشهد - نجف !) به طول انجامید . گمونم اگه بخوام این پست رو هم با چنین جزئیاتی ادامه بدم، عمرا به ثمر نخواهد نشست . لذا در حد یادگاری بد نیست بدونید که ما برخلاف تصورمون،‌ بجای اقامت در نجف مستقیم راهی کربلا شدیم و ابوحیدر که اصالتاً عراقی بود،‌ بهمون گفت که اقامت در نجف به زمان بازگشت موکول خواهد شد . جاتون خالی 3 شب در شهر کربلا و درک شب جمعه در میان بین الحرمین، گوشه ایست از خاطرات فراموش نشدنی این سفر .. صبح جمعه پس از کلی حرف و حدیث و راضی کردن افراد ناراضی و پرداخت 25 هزار تومان به اضافه هر نفر ،‌ آقای امینی که ایشون هم عراقی بود و از آنجا مسئولیت کاروان بی صاحب مشهد (همه کاروان ها اسم داشتن بجز ما .. واسه همین تصمیم گرفتیم که اسم مون رو بذاریم بی صاحاب!) رو تا زمان بازگشت برعهده داشت رو راضی کردیم که شهر سامرا رو هم در برنامه سفر قرار بدهند تا بتونیم در مسیرش به زیارت طفلان مسلم و سید محمد هم بریم . موضوعی که اون رو همه رو دلواپس کرد،‌ بسته شدن راه سامرا توسط نیروهای آمریکایی بود که حدود 3 ساعت ما رو در نزدیکی پایگاه آمریکایی ها معطل کرد . اون گنبد آجری که متاسفانه از عید تا حالا تغییر چندانی نکرده بود،‌ خون به دل آدم میکرد و سرداب صاحب الزمان (ع) هم محلی بود که خیلی ها از دل عقده باز کردند .. کاظمین ، شهر کوچکی در نزدیکی بغداد که آرزوی دیدن حرم با صفای دو گنبدی آقا موسی ابن جعفر (ع) و جواد الائمه (ع) از عید نوروز، همین طور گوشه دلم مونده بود و میزبان جمعه شب ما شد . صبح شنبه به سمت سکوی پرواز بال گشودیم . سکویی که با ایوان رفیعش ، شیعه علی و محب اهل بیت رو به عرش خدا میرسونه . کافیست از سمت باب ساعت وارد حریم قدسیش بشی تا با مناره های عظیم تنهاترین مرد عالم، به آسمون هفتم پر بکشی . تنها یادگاریم از شهر علی، قربت آقا بود و بس (!) پنجاه بار می گردنت ، پونصد نفر دقیقه ای یک بار فشار فشورت میدن اما .. دو تا خادم تو حرمش نبود که بیاد صفوف نماز جماعتش رو مرتب کنه ؛ خادم ،‌ ای بابا حواسم کجاست .. نماز حرم آقا رو شکسته اقامه میکردن، یعنی امام جماعت محلی هم نداشت چه برسه به .. خادم (!) این دفعه تو نجف خیلی دلم گرفت .. گرفته تر از همیشه ..

پ.ن:
    از زمان بازگشت سه شنبه "5 مهر" و مراسم شام فرداش که ظاهرش ولیمه بود و رسماً شام عروسی محسوب میشد و ماشین گل نزده و عروس نکشیده و ... نهایتاً ماجرا میهمانی پاتختی بعد از شام تو خونه و رفتن ملت که بگذریم ، تنها چیزی که بعد از بازگشتم خیلی خیلی دلم براش تنگ شده، حس "مسافر" بودنه (!) همین حس عدم تعلقی که آدم رو از زمان و مکان رها میکنه ، به عقیده من به تنهایی ارزش بارها و بارها تجربه کردن رو داره .. "چو تخته پاره بر موج، رها رها رهااااا.. من !!"

***
چون همسفر عشق شدی مرد سفر باش
هم منتظر حادثه هم فکر خطر باش
هر منزل این راه بیابان هلاک است
هر چشمه سرابی است که بر سینه ی خاک است
در سایه ی هر سنگ اگر گل به زمین است
نقش تن ماری است که در خواب کمین است
در هر قدمت خار هر شاخه سر دار
در هر نفس آزار هر ثانیه صد بار
***

شاد باشید و شادی آفرین
یا علی مددی
یا حق