همه دنیا بخواد و تو بگی نه ، نخواد و ...

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

***
همه دنیا بخواد و تو بگی نه              نخواد و تو بگی آره تمومه
همین که اول و آخر تو هستی       به محتاج تو محتاجی حرومه 
***

   حقیقتاً دو بیتی از این زیباتر (بقول مامانم اینا) رفتن براتون بیارن !.. نمیدونم چند سال پیش که این آهنگ رو با چندتا عکس، تلفیق کرده بودم و شده بود فلش ثابت نیمکت ، به خاطر دارید یا نه ؟!.. اون روزها من از الفاظ این شعر لذت میبردم و امروز .. نه ، هنوزم جرأت نمیکنم که بگم از مفاهیمش ، چرا که راه درازیست تا غریق دریا شدن (!)

   جاتون خالی (خال خالیه خالی نه ، خال خالیه تنها !) پنجشنبه هفته پیش قرار بود که روزی خاطره انگیز و به یاد موندنی باشه .. روزی با برچسب "روز دامادی" (!) هر چند ما فارغ از دست قضایی که داشت در گریبان قدر گره میخورد، شتابان بسوی اهداف از پیش تعیین شده مون در حرکت بودیم؛ ورق به ناگاه برگشت و برهم خوردن مراسم، آب سردی بود بر آتش فشارها و خستگی های سه ماهه (!) در فضایی که اطرافیانم، فوت عموی خانم رو در لابه لای کلماتی همچون حکمت ، تقدیر ، صلاح ، بازی روزگار و ... می تابیدن تا راحت تر به خوردم بره اما من از ابتدای این برنامه ، آنچنان مدهوش حرکات حساب شده و مقدرات بی نقص خدا شده بودم که صرفاً با اشتیاق وصف ناپذیری به سمت مفهومش میدویدم و بقول معروف : کلا تو باغ نبودم (!)

   یک حساب سرانگشتی، نوید افتادن مراسم رو به عید نوروز میداد و خونه اجاره شده و وسائل چیده ، علامت سوالی شده بود به ایــــــن بزرگی (    !) ظرف 48 ساعت، دو طرف به این نتیجه رسیدیم که بهترین کار "ماه عسل" خواهد بود؛ در عرض چند ثانیه سر فصل جدیدی با عنوان کی و کجا در دستور کار قرار گرفت و پیروی اون، پیشنهادات و نظرات متفاوت و گاها متناقضی از اطراف و اکناف ، پدیدار شد . من در حالی که همچنان مبهوت کارها یا بهتره بگم، معجزات خدا بودم ؛ دل به شنیدن نوایی دادم که پیوسته این گونه مینواخت : «السلام علی الحسین»

پ.ن:
   این دم رفتنی، بزرگترین دمراهی دوستان خوب نیمکت نشینم، حلالیتیست که همواره محتاج و چشم انتظارش بوده و هستم . دعا کنید که انشاءا... همه چیز به همین شکل اعجازگونه پیش بره و ما فردا ظهر (ساعت 12 سه شنبه) راهی ایوان نجف بشیم و در بین اون همه عشق و نور و صفا ، دعای خیر حقیر تحفه ی کوچکی باشه واسه این همه بذل توجه رفقام ..

***
امیر المؤمنان علی (ع) فرمودند :
    اگر خدا کفیل است                                        غصه برای چه ؟
    اگر رزق تقسیم شده                                      حرص چرا ؟
    اگر دنیا فریبنده است                                      اعتماد به آن چرا ؟
    اگر بهشت حق است                                     تظاهر به ایمان چرا ؟
    اگر قبر یک حقیقت است                                ساختمانهای مجلل چرا؟
    اگر جهنم راست است                                    این همه ناحق کردن چرا ؟
    اگر حساب آخرت وجود دارد                             جمع مال حرام چرا ؟
    اگر قیامتی هست                                        خیانت به مردم چرا ؟
    اگر دشمن انسان شیطان است                      پیروی از او چرا ؟
***

شاد باشید و شادی آفرین
یا علی مددی
یا حق