ایزوله

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

***
دانش سه قسم است:

فقه براى دین، پزشکى براى تن و نحو براى زبان.

حضرت علی علیه السلام
***

   برخلاف صبحها که نگهبان درب ورودیش تا سجل آدم و گرین کارت حوا رو شصت بار زیر و رو نکنه (!) اذن ورود نمیده ، شب ها تا حدودی کی به کی میشه و ملت واسه خودشون خوشحال میرن تو (پوزیشن: اورژانس بیمارستان قائم (عج) ساعت 18:40) با پسرخالم تو بیمارستان قرار داشتم اما محل استقرارش رو نمیدونستم . همون مسیر هفته پیش رو طی کردم و خودم رو به بخش ریه رسوندم . از خانم دکتری که مسئول بخش بود پرسیدم : آقای فلانی اینجا هستن؟! گفت : ایشون فقط صبح ها میان این بخش و شب ها اگه بیان صرفا واسه کشیکه .. دست از پا درازتر مسیر راه پله رو در پیش گرفتم و خودم رو به همکف رسوندم . از خدا که پنهون نیست ، از شما چه پنهون که کم کم داشت بوی آزار دهنده بیمارستان بر روی روح لطیفم‌ (!) تأثیر منفی میذاشت و دیدن درد بیماران، دست و پام رو شل کرده بود . چند دقیقه ای تو راهروها قدم زدم، سرکی به بخش های مختلف کشیدم و پیوسته به همراهش تماس میگرفتم اما خبری ازش نبود که نبود . نزدیک درب جنوبی اورژانس بودم که به ذهنم زد برم از اتاق نگهبانی بپرسم، لوحه ای، لوحی، لویی،‌ لامی چیزی واسه کشیک هاشون دارن یا نه (!) اما اونجا هم با مشت و لگد از ذوق ظریفم (!) استقبال کردن و گفتند : ما لوحه ی رزیدنت های تخصصی رو نداریم، برو از بخش اورژانس داخلی بپرس . وارد اورژانس داخلی که شدم، همینجووور مصیبت بود که از در و دیوارش میریخت، یه لحظه حس کردم که وارد برزخ زمین شدم (خدا قسمت نکنه!) از یکی شون که ظاهرش بیشتر به مسئولین بخش میخورد و مثل بقیه تو سر و کله اش نمیزد و لای تخت ها نمیچرخید، پرسیدم که فلانی اینجاست (؟!) اما اون هم ضد حال آخر رو مثل آخرین تیر ترکش زد وسط احساسات حساااااسم (حالا هی به خودم میگفتم که حساس نشو!) و گفت که امشب ندیدش .. همون چند لحظه ای که بین مریض ها ایستاده بودم، برام این قدر سنگین بود که کلا قید خون دادن رو از بیخ و بن زدم و در حالی که تو دلم به سازمان انتقال خونی که صرفاً خون بسته ای میگیره، کلمات قصار اهداء میکردم (آخه به خاطر 70 سی سی خون من رو به این روز انداخته بود!) دوان دوان به سمت درب خروجی حرکت کردم . هوای آزاد که به مخم خورد ، گفتم بد نیست آخرین زنگم رو هم بزنم و شروع کردم به گرفتن شمارش .. دیگه داشت تلفن قطع میشد که برداشت ؛ الو.. سلام دکتر ، کجایی (؟!) سلام ، من تو بیمارستانم، الان سرم خیلی شلوغه، یه نیم ساعتی بشین تو اورژانس داخلی (!) سعی میکنم زود بیام ...

   ساعت حدود 19:20 بود که بالاخره بهم زنگ زد و گفت: من تو اور‍ژانس داخلیم، کجایی پس؟! گفتم بابا اونجا اینقدر داغون بود که فرار رو بر قرار ترجیح دادم (!) خندید و گفت بدو بیا .. وارد که شدم دیدم چند نفری برگه به دست دارن ازش سوال میپرسن . رفتم جلو و سلام علیکی کردیم و با هم وارد بخش شدیم .. چشم هاش داشت تخت های دور و بر رو رصد میکرد و حس کردم که داره دنبال جای خالی میگرده !.. خدا خدا میکردم که جایی پیدا نشه چون اگه کنار اونا میخوابیدم،‌ جونم در میومد (!) رسیدیم به انتهای راهرو که گفت : بیا شاید اینجا کسی نباشه . جلوتر که رفتیم، وجنات اتاق خوف انگیزی در نظرات لرزانم ظاهر شد که سر دربش نوشته بود : "اتاق ایزوله"

   از توصیف اوضاع و احوال اتاق مذکور صرف نظر میکنیم تا بیش از این، روده پست به درازا نکشه .. میرسیم به اونجایی که پسرخاله گرام داشت فشارم رو میگرفت و در حالی که با همکارش خارجه گینی بیاناتی رو رد و بدل میکردن، بهم گفت که امشب مسئولیت یک سوم بیمارستان برعهدش هست و از اینکه خودش نمیتونه ازم خون بگیره، عذرخواهی کرد و رفت . ما موندیم و همکار دکتر و یک سرم پر و یک سرم خالی و دو تا ست سرم و یک آنژیوکت !!

 

   زیر چشمی دیدم که داره یکی از ست ها رو به اون سرم خالی وصل میکنه و با سرنگ مایه سفید رنگی رو درونش میریزه . ازش پرسیدم: ببخشید، این مایه برای جلوگیری از انعقاد خونه؟! گفت : درسته .. تو مراکز اهداء خون بسته هایی هست که مدام مایه ای در لوله هاش جریان داره و جلوی انعقاد خون رو میگیره؛ ما چون امکانات اونجا رو نداریم،‌ خودمون این مایه رو اضافه کردیم و با توجه به میزان غلظت خون شما،‌ امیدوارم بتونه مشکل مون رو حل کنه . در همین حین با دستکشی که تو جیبش بود، بازوم رو بست . وقتی میخواست آنژیوکت رو بزنه ازم پرسید: ببخشید ، میشه بپرسم از چه ادکلنی استفاده میکنین؟! یواشکی یه نگاهی بهش انداختم که ببینم منظورش از این سوال پرت کردن هواس منه (مثل بچه ها که ازشون میپرسن: عموجان کلاس چندی؟!!) یا واقعا این سوال براش پیش اومده (!) که دیدم نه ، گویا ذهنش بدجوری درگیر بو شده !.. با خنده بهش گفتم : رویاله ، البته قابل شما رو هم نداره (!) با تعجب گفت : رویال .. گفتم : آره ،‌ مال شرکت رساسین ؛ دوتا رنگ هم داره ، گرین و بلو .. این گرینه (!) ست رو به آنژیوکت متصل کرد و خون داخل لوله جاری شد . در حالی که به نظر میرسید خیالش کمی راحت شده گفت : راستش من از بوهای سرد و تند خوشم میاد .. البته چندتا دارم اما این خیلی معرکست . منم گفتم : آره ، بوی خوب و موندگاری داره، دقیقا برخلاف بوی گرم که به هیچ وجه نمیتونم باهاش کنار بیام و عجیب سر دردم میکنه .. زد زیر خنده و گفت : عجب تفاهمی (!) سرم پر رو که به گیره بالای سرم آویزون کرد ازش پرسیدم: اتفاقی افتاده که میخواین بهم سرم بزنین؟ گفت : نه ، دکتر گفتن برای اینکه حجم کم شده خون باعث افت فشار و سرگیجه تون نشه، نصفی هم سرم بهتون بزنیم .. از دور نگاهی به ست متصل به دستم کرد و با چهره ای که بیشتر شبیه یک علامت سوال بزرگ بود، به سمت تخت اومد . نچ نچی کرد و گفت : با اینکه آنژیوکتون رو هم بزرگ انتخاب کردیم اما آخرش بند اومد (!) کمی ست رو فشار فوشور داد، دستم رو باز بسته کرد و به آنژیوکت ور رفت اما فایده ای نداشت . یکدفعه مثل کسایی که موضوع مهمی رو کشف کردن گفت : وایسا وایسا الان میام؛ منم مونده بودم که با این همه چیزی که بهم وصل هست، مگه میشه جایی هم رفت (؟!) بعد از چند دقیقه دیدم با یک سطل آشغال نو و بسته ای که حاوی تیغ بود، وارد اتاق شد . سرم خالی که کمی توش خون جمع شده بود رو گذاشت داخل سطل و ستش رو با تیغ برید . با لحن مظلومانه ای بهش گفتم : حالا من گفتم که خونم به درد سطل آشغال میخوره اما دیگه نه به این حد !...

   دیگه بگذریم از اینکه وقتی عملیات خون گیری به پایان رسید (من هنوزم نمیدونم که چطور از خون داخل سطل فهمید که میزانش 70 سی سی شده!) و سرم رو بهم وصل کرد، براش کار پیش اومد و رفت؛ در نتیجه من موندم و سرمی که تا نصفه رفته بود و مجبور شدم خودم قطعش کنم و تازه بعدش کسی نبود که آنژیوکتم رو بکشه و پسر خالم هم به گوشیش جواب نمیداد و سرتون رو درد نیارم.. نیم متر آنژیوکت به مدت نیم ساعت الکی الکی تو رک ما حال کرد تا اینکه بالاخره پسرخاله به دادش رسید !!

پ.ن : مدتی بود که شرح حال نویسی نکرده بودم، دلم تنگ شده بود .. ببخشید اگه طولانی شد!!

***
ناتوانترین مردم کسى است که توانِ به دست آوردن دوستان را ندارد

و ناتوانتر از او کسى است که دوستى به دست آرد و او را از دست بدهد.

حضرت علی علیه السلام
***

شاد باشید و شادی آفرین
یا علی مددی
یا حق