10169 یعنی کاغذ برانداز

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

   به به ، به به .. میبینیم که خدا رو شکر هنوز نیمکت سر جاش هست و از دست بوق جان سالم به در برده (!) باعث بسی خوشحالیست که همچنان در خدمت دوستان عزیزمون هستیم و پس از چشیدن کمی تا قسمتی سردی و گرمی و همچنین عبور از گذرگاه زمان (پست قبل رو عرض میکنم!) دوباره توفیقی دست داد که در کنار بروبچ نیمکت ، لحظه ای رو بیاساییم .. خدا رو صد هزار مرتبه شکر که آبجی باران هم مثل همیشه شاد و با انرژی به جمع مون پیوست و مینروای شیطون هم داره دور و بر نیمکت جست و خیز میکنه ؛ البته گویا حسابی اعصاب پازل رو ریختم بهم ، آخه هنوزم اخمش باز نشه (!) مونا کوچولوی بزرگ زاده مون هم از اون دور دست نزدیکش ، داره نگاه های عاقل اندر فصیح بهم میندازه و با چشم هاش میگه : امان از دست تو (!) به نظر میرسه که عابر جان چند روزیست که از کوچه ما نگذشتن ، آخه رد پاش رو نمیبینم . نمیدونم چرا آتنا بهمون بی اعتنا شده یا اینکه چرا دیگه خبری از ساینا نمیشه . بودن دوستان خوبی مثل هیچی که بالاخره واسه خودش ماهی بزرگی شد، به آدم دلگرمی میده و دیدن حضور دوباره عزیزانی مثل خرموشناز همیشه ناز و لامپای عزیزم که سال ها بود ندیده بودمشون ، جای تمام انرژی های تحلیل رفته ام رو پر میکنه

   خب ، خب ، خب .. از کجا شروع کنیم که بشه تمومش کرد (!) از اول ، از آخر ، از وسط .. امممممم ، ولش کن ؛ بهتره همین طوری شلم شوروا بریم تو دل بحث . خدا رو چه دیدی ، شاید سرعت مون زیاد بود و تونستیم از اون طرفش دربیایم !

   و اما .. یادم میاد جوونی هام که گه گداری فرصتی دست میداد و فیلمی میدیدم، تو یکی از اون فیلم های تخیلی که ارتشی از آدم آهنی ها رو به تصویر میکشید، فرمانده وقتی میخواست یکی شون رو صدا بزنه به جای اسم از کد استفاده میکرد (!) البته بنده شخصاً کد بودن رو حدوداً دو سال پیش (منظورم دوران آموزشی خدمته!) تجربه کردم . اما چند صباحیست که دوباره شدم نقل همون آدم آهنی ها و همکاران محترم بجای اسم با کد پرسنلیم خطابم میکنن !.. البته این بندگان خدا هم حق دارن، آخه اونام سر اومدن این کد و حرف و حدیث های دیر و زود شدنش به اندازه خودم دست به گریبان بودن و خلاصه با اومدن نامه ذیل، امتی از نگرانی نجات پیدا کردن !!

   خیلی تاریخ این وسط مسط ها بود که دوست داشتم ثبت بشه اما .. نشد که بشه (!) نمیخوام همش رو بندازم گردن کار و زندگیم ولی راستش رو بخواین ، وقتی آدم بین 10 تا 12 ساعت از روزش رو صرف کار میکنه، دیگه میشه گفت که یه جورایی دست از زندگی کردن کشیده (!) البته من به شخصه به هیچ وجه با این جور کار کردن موافق نیستم اما کسی هم تو دنیا از آدم نمیپرسه که با چی موافقی (!) اصولا چند ماه اول شروع به کار برای همه سخت و طاقت فرساست، چرا که هم دیگران ازت انتظارات خاص دارن و سعی میکنن با دادن فضا و اسم و رسم محکت بزنن و هم خودت میخوای که خودی نشون بدی و اعتماد دیگران رو جلب کنی . تو همین هفته ای که گذشت ، واقعا شرایط سختی رو پشت سر گذاشتم . طرح اجرایی کردن اتوماسیون اداری اونم به طور کامل در شرکتی که در سطح یک کشور داره فعالیت میکنه و تازه سه سال هم هست که کجدار مریض با روش های موازی کاری پیش میرفته ، در طی چند ماه اخیر به جایی رسید که بالاخره بچه های بالا (!) دستور به حذف کاغذ رو علنی اعلام کردن .. این تغییر رویه برای شرکت هایی که سال هاست دارن با کاغذ زندگی میکنن ، به گونه ای تولد دوباره محسوب میشه (!) هفته پیش یک مربی از تهران اومده بود که چند و چون کار رو بهمون آموزش بده و از اونجایی که بنده اصولا سر سفیدم ، قرعه پیگیری و عملیاتی کردن این کار رو به نام من دیوانه زدند (!)

   این یعنی بر پایی یک جنگ تمام عیار برای حذف کاغذ و رسیدن به یک انقلاب خونین در جهت اشاعه نرم افزار اتوماسیون !.. قطعا زمان زیادی لازم خواهد بود تا پرسنل محاسن این روش رو بپذیرند و بتونن باهاش کنار بیان، اما مشکل اینجاست که تا پایان سال تنها یک ماه بیشتر نمونده و نود یعنی پیــپر لس خواهد شد (!) البته بچه های ستادی و اونایی که دارن تو دفتر خودمون کار میکنن، خیلی خوب خودشون رو با شرایط جدید وفق دادن اما مشکل اصلی تو فرودگاه است و جاهایی که دسترسی مون بهشون کمه .. معمولا ما انسان ها در برابر تغییر از خودمون مقاومت نشون میدیم و سعی می کنیم که روند پیشین مون رو ادامه بدیم؛ در نتیجه وقتی که بالای سر کسی نباشی و ازش کاری رو نخوای ، به این آسونی ها نمیتونی موضوع رو براش جا بندازی و به هدفت برسی . چه برسه به اینکه طرف حسابت چندین گروه با نیازهای متفاوت باشن که دیگه گستردگیش به مراتب کارت رو پیچیده و دشوارتر خواهد کرد . نمیدونم آخر و عاقبت این کار چه خواهد شد، با این وجود خیلی دوست دارم سهم کوچیکی در این سونامی سازمانی که منجر به تغییر ساختار میشد، داشته باشم .

پ.ن:
۱- تا زمانی که نتونیم به این جریان سامان بدیم ، بیشتر کارها به خودمون نگاه میکنه . هر چند که باید تغییر در روند زندگیم رو بپذیرم اما من آدمی نیستم که به این سادگی ها دست از داشته هام بردارم . باید مبارزه کرد و البته صبر داشت تا کم کم اوضاع به حالت طبیعیش برگرده .. صبور باشید دوستان من !
۲- بارش این برف کم سابقه رو به همه هم شهری های ساکن پایتخت معنوی تبریک میگم .. هر چند که امشب با ماشین تو یکی از زیرگذرهای وکیل آباد گیر کردم و کم مونده بود که اشکم دربیاد اما هر چه نباشه ٬ نزول رحمت خدا چیزی جز رحمت نیست . امیدوارم که  این برف سفید قشنگ٬ بر قلب تیره و ظلمانی من هم اثر کنه !

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق