تا کی ...

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

   ظهری این شعر به ناگاه فضای ذهنم رو پر کرد که تا کی ...


تا کی به تمنای وصال تو یگانه                          اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه                  ای تیره غمت را دل عشاق نشانه

                             جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

رفتم به در صومعه عابد و زاهد                         دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد

در میکده رهبانم و در صومعه عابد                     گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

                             یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه

روزی که برفتند حریفان پی هر کار                     زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار                      حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار

                           او خانه همی جوید و من صاحب خانه

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو                   هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

در میکده و دیر که جانانه تویی تو                         مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

                              مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید                 پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید                    یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

                            دیوانه منم، من که روم خانه به خانه

عاقل به قوانین خرد راه تو پوید                             دیوانه برون از همه آئین تو جوید

تا غنچهء بشکفتهء این باغ که بوید                       هر کس به بهانی صفت حمد تو گوید

                            بلبل به غزل خوانی و قُمری به ترانه

بیچاره بهایی که دلش زار غم توست                     هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست

امید وی از عاطفت دم به دم توست                       تقصیر "خیالی" به امید کرم توست

                           یعنی که گنه را به از این نیست بهانه


                                                                                                   "شیخ بهایی"

پ.ن:
   نکته جالبش برای خودم این بود که این شعر زیبا هم از آثار به یادماندنی شیخ بهایی است .. جدا که مرد بزرگیست ..

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق