دوستت دارم!

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

   حدود یک ماه پیش بود .. یادم میاد که پست «دوست داشتن را دوست نمیدارم» رو تازه گذاشته بودم . یک شب که درب دفتر رو بسته بودم و داشتم نماز میخوندم «مت !» (همون همکارم !) با سرعت در رو باز کرد و پرید وسط اتاق . وقتی دید سر نمازم با خنده گفت : بابا ریا ٬ بابا عبادت ٬ بابا خلوص و ... وقتی بقول معروف تخلیه روانی شد٬  رفت بیرون و در رو پشت سرش بست . چند ثانیه بعدش صدای خش خش برگه ای که داشت از زیر درب خودش رو به داخل اتاق میکشید٬ نظرم رو جلب کرد . نمازم که تموم شد رفتم سمت در تا ببینم کی٬ چی نوشته(!) و با متن زیر مواجه شدم..

   زدم زیر خنده و در حالی که داشتم زیر لب به مت فحش میدادم ٬ به این فکر میکردم که این پسر چقدر مهربون و خوش قلبه (!) و اینکه ابراز محبت چقدر میتونه مهم و تاثیرگذار باشه٬ به حدی که گمان میکنم صاحبان این خصلت رو باید هنرمند نامید!

پ.ن:

   دیروز یکی از دوستان٬ بنده حقیر رو امر به معروف کردن (از همون نوعی که جناب بوق گمنام مون بهش میگه «سرخ کردن!») و خلاصه یادآوری کردن که اگه به وبلاگ دوستان هم سری بزنی٬ هیچ جای دوری نمیره (!) هر چند که ایشون هم مثل خیلی از دوستان دیگه به غریبه لطف سرشار دارند و متوجه مشکلات گاه و بیگاهم هستند اما خودم به شخصه حق رو کاملا به ایشون و سایر نیمکت نشین ها میدم.. لذا قابل توجه مینروای عزیز٬ تا اطلاع ثانوی مشترک مورد نظر مشغول کامنت گذاشتن بوده و قادر به پاسخگویی و در دسترس نمی باشد !!

   اگر عمری باقی بود (بقول دخترخاله: به شرط حیات!) جهت شادی روح باران مهربان و اینکه حرف عابر بزرگوار هم میت نشه و روی زمین نمونه٬ قطعا طرح گسترش شادی و شادی آفرینی در نیمکت رو به صحن علنی میاریم تا بیشتر دور هم باشیم و آتنا رو به موندنش امیدوارتر کنیم !.. امید است تا اون موقع اینترنت پازل هم وصل بشه و با سر هم کردن قطعات از هم گسسته کلبه مون٬ بار دیگه شاهد حضور سبز ساینا ٬ سها ٬ مرجان و یوسف در جمع مون باشیم

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق