تنها راه مطلق شدن ، هیچ شدنه !...

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

   مثل همیشه روی بالشتش لمیده و شونه هاش رو به کمد تکیه داده . با دست چپ قاشق چای خوری رو توی استکان چایش میچرخونه و انگشت اشاره دست راستش رو روی زمین میکشه. این طور به نظر میرسید که داره تصویری رو توی ذهنش ترسیم میکنه؛ حرکت دستش روی زمین ، باهام حرف میزد (!) نیم متر اون طرف تر ، چهار زانو روی تخت نشسته بودم و به لبخند تلخ گوشه لبش نگاه میکردم . یک دفعه سرش رو آورد بالا و به چشم هام خیره شد ، خشکم زد .. گمونم طاقت سنگینی نگاهم رو نداشت و میخواست یه جوری فکرم رو منحرف کنه که ... این دفعه مغلوب سوالاتی شد که از عمق چشم هام بیرون میریخت !.. هر چند که طول گره نگاه مون به چند ثانیه هم نکشید اما سریع فهمید که ناجور تو نقاشی دست راستش موندم (!) پوزخندی زد و در حالی که حرکت دستش کندتر و کندتر میشد ، با صدایی آهسته و گنگ ، جملاتش رو با این لحن آغاز کرد که ...

   ... وقتی دستش رو توی دستم گرفتم ، این قدر سرد شده بود که حس کردم خونش منجمد شده (!) کار دیگه ای از دستم بر نمی اومد .. کس دیگه ای نمونده بود که باهاش مشورت کنم . سرطان حاد دو طرفه ، کارش تموم بود .. وقتی به صورت رنگ پریده و چشم های بی حالش نگاه میکردم ، وقتی صدای گریه خانواده اش رو از پشت درب میشنیدم ، وقتی عمق درد رو تو چهره اش میدیدم ، وقتی ناتوانی خودم رو در درمانش لمس میکردم ، وقتی ... سرم رو بردم بالا و با تمام وجود ازش پرسیدم : آخه به کدامین گناه ؟ این دختر بیچاره که بیست سال بیشتر نداره (!)

   میدونستم که سه - چهار ساعت بیشتر زنده نمی مونه .. نمیخواستم اون موقع توی بخش باشم . به هم شیفتم شرایطش رو توضیح دادم و گفتم که برگه های مربوط به فوتش رو زودتر آماده کنه تا خانواده اش بیش از این اذیت نشن . دم در اتاق که رسیدم ، دوباره یه نگاه به تختش انداختم و .. باهاش خداحافظی کردم (!) ساعت سه صبح بود و راهرو تاریک .. همین طور که به سمت راه پله آخر راهرو ، که به اتاقم منتهی میشد میرفتم ، کارهام رو مرور میکردم تا روشی ، دارویی ، مشاوری یا ... از قلم نیفتاده باشه . وارد پاگرد راه پله که شدم ، توی اون تاریکی مطلق و در عمق ظلمات ، ناگهان عظمت وجودش رو در کنارم حس کردم (!) معطلش نکردم و گفتم : "میدونی که کار دیگه ای از دستم برنمیاد ، نمیخوای کمکش کنی ؟!" در حالی که اشک هام رو پاک میکردم ، کیفم رو از تو اتاق برداشتم و رفتم سمت خونه تا چند ساعتی استراحت کنم . صبح که برگشتم بیمارستان ، یک دفعه چشمم افتاد به داداشش که سراسیمه داشت از انتهای سالن به سمتم میدوید (!) یه لحظه موندم که چی کار کنم ، آخه از آدم داغ دیده ، هیچ کاری بعید نیست .. اما وقتی بهم رسید ، خیلی آروم شروع کرد به تشکر کردن .. منم با تاثر بهش گفتم : هر کاری که از دستم بر میومد برای خواهرتون انجام دادم و این وظیفه ام بوده .. میخواستم بهش تسلیت بگم که یکدفعه صداش مثل پتک خورد تو سرم .. گفت : دکتر لطف میکنی بیای تو بخش و دوباره خواهرم رو ببینی ؟! خشکم زده بود ، گفتم تو بخش .. اما اون که .. نمیدونم چطوری خودم رو به اتاق رسوندم . باور کردنی نبود ، به اون دختر عمری دوباره عطا شده بود .. این بار که دستش رو تو دستم گرفتم ، از دست من گرم تر بود (!) تو دلم گفت : خدایا عظمتت رو شکر ..

   راستش امین من سال هاست که نماز نخوندم .. چون نمیتونم در برابرش ظاهر سازی کنم .. چون اون قدر نزدیکه که نمیشه گولش زد (!) اگه کسی جزوه من رو سرسری بخونه ، من دیگه بهش نگاهم نمیکنم ؛ بعد چطوری میتونم جزوه اون رو از روی عادت بخونم !.. با این وجود میدونم که یه روز سر نماز خواهم مرد ؛ این رو خواب دیدم هاا... (!) آخه هر آدمی برای خودش آرزویی داره .. منم آخرین آرزوم این بود که دکتر بزرگ و سرشناسی بشم . اما وقتی به رزیدنتی رسیدم ، تازه فهمیدم که تنها راه مطلق شدن ، هیچ شدنه !...

پ.ن:
   میدونم که دیگه نیازی به توضیح واضحات نیست .. اما چون به سه نقطه ام (...) قول داده بودم که حتما در متن پستم به حضور سبزش اشاره کنم ؛ باز هم توجه دوستان عزیزم رو به لینک های کنار صفحه جلب میکنم ، مخصوصا دوست خوبمون Puzzle (!) سها ، مینروا و زینب هم که معرف حضور همه هستند .. "با سپاس فراوان"

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق