نیمکت تنهایی من، تو و او
نیمکت تنهایی من، تو و او

نیمکت تنهایی من، تو و او

Happy Birthday Earth Day

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

***
روزی ز سر سنگ عقابی بهوا خاست
واندر طلب طعمه پر و بال بیاراست
بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت
امروز همه روی زمین زیر پر ماست
بـر اوج فلک چون بپرم از نظـر تــیز
می‌بینم اگر ذره‌ای اندر ته دریاست
گر بر سر خـاشاک یکی پشه بجنبد
جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست
بسیار منی کـرد و ز تقدیر نترسید
بنگر که ازین چرخ جفا پیشه چه برخاست
ناگـه ز کـمینگاه یکی سـخت کمانی
تیری ز قضاو قدر انداخت بر او راست
بـر بـال عـقاب آمـد آن تیر جـگر دوز
وز ابر مر او را بسوی خاک فرو کاست
بر خـاک بیفتاد و بغلـتید چو ماهی
وانگاه پر خویش گشاد از چپ و از راست
گفتا عجبست اینکه ز چوبست و ز آهن
این تیزی و تندی و پریدنش کجا خاست
چون نیک نگه‌کرد و پر خویش بر او دید
گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست
«ناصرخسرو»
***


   به به ، به به .. رسیدن مان (بر وزن کافه مان "مورد توجه خاله و دختر خاله!") به خیر ، چقدر دل مان (باز هم که شد "مان" !) تنگ پستیدن شده بود (!) عارضم خدمت با سرسعادت تون که در مطلب قبلی فرصت نشد از پست هایی که خاله و دختر خاله جهت ابراز همدردی گذاشته بودند، تشکرات (این یکی وزنش با خودتون !) لازم رو داشته باشم و البته هنوز هم فرصت نکردم که براشون کامنت بگذارم و البته تر هم اینکه به وبلاگ سایر دوستانم جهت قدردانی سر نزدم و در کل کار نکرده بسیار است و مرد کاری کم !

   جهت تغییر فاز نیمکت ، مطلب جالبی واسه گفتن به نظرم رسید که کمک بسیار زیادی در جهت حفظ ثبات روحی و روانی من در اون شرایط سخت ایفا کرد . امیدوارم که خوندنش در بداعت پست برای شما هم خالی از لطف نباشه ..
اوایل بیکاری مجددم بود که توفیق شد رفتم حرم و همون طور که تو صحن نشسته بودم و به بدبختی هام فکر میکردم ، ناگهان صدای سخنران نظرم رو به خودش جلب کرد که مضمون حرف هاش چنین بود :
(«یک حاجی بازاری در شهر تهران ، همکار پیری داشت که با هم رابطه دوستانه خوبی داشتند . روزی دوست این حاجی که زیاد بهش سر میزد ازش خواست که به دکان اون هم سری بزنه . جاحی هم قبول کرد و یک روز به جای رفتن به مغازه پرسون پرسون راهی دکان دوستش شد . بعد از چند ساعت گشتن و عبور از معابر تو در تو موفق شد که دکان کوچک دوستش رو در انتهای یک کوچه باریک پیدا کنه . از دور دوستش رو دید که دم درب دکان روی صندلی نشسته و داره قرآن میخونه ؛ به محض اینکه بهش رسید ،‌ پیش از هر چیز از دوستش پرسید : ببینم ، تو چطور در این کوچه باریک و مغازه کوچک داری کار میکنی .. مگه ممکن که آدم بتونه اینجا هم پول دربیاره ؟! دوستش بلخندی بهش زد و گفت : اول بشین یک چایی بخور و گلویی تازه کن تا بعدش جواب سوالت رو بدم .. حاجی نشست و مشتاق بود که دوستش هر چه زودتر جوابش رو بده ؛ اما اون در عوض چند سوال از حاجی پرسید .. بهش گفت :
+ تو تا بحال به مردن فکر کردی ؟
- خب معلوم که فکر کردم ، چطور مگه ؟!..
+ تو میدونی که چه کسی روحت رو قبض خواهد کرد ؟
- اون جور که شنیدم ،‌ ملکی به نام عزرائیل (!)
+ آیا وقتی مرگت فرا برسه ، برای عزرائیل فرقی هم میکنه که تو در بالای شهر باشی یا پایین شهر ،‌ در بزرگراه باشی یا کوچه ای باریک ، در مغازه دو دربند باشی یا دکانی محقر و یا ...
- نه ، بهر حال اون کار خودش رو میکنه ! ببین تو داری من رو میترسونی ..
+ نترس ،‌ فقط به سوالات من جواب بده تا به جواب سوال خودت برسی .. تو میدونی که چه کسی عزرائیل رو مامور قبض روح کرده ؟
- آره خب .. خدای بزرگ !
+ پس بدون که همون خدای بزرگ ، ملک دیگری هم داره به نام میکائیل .. فرشتهٔ بلند مرتبتی که از جانب خدا مسئول تقسیم کردن روزی من و توست .. برای اون هم مثل عزرائیل فرقی نمیکنه که ما در کجای این عالم باشیم .. اون کار خودش رو خوب بلده ، فقط کافیه که ما بجای نافرمانی ، به خدا ایمان داشته باشیم و کمی تلاش کنیم !!...»)

   خب ، حالا که بعد معنوی تون رفت بالا ، میتونید بیاریدش پایین تا ادامه راه رو با هم بریم (!) پیش از اینکه به موضوع کار جدیدم بپردازیم ،‌ جهت حسن ختام داستان مرگ و میرهایی که متاسفانه همچنان هم ادامه داره ، عارضم که طبق مذاکرات انجام شده با ریاست محترم فردوس ها ، قرار شده که سر قفلی باغ دوم خواجه ربیع رو بنکل به نام فک و فامیل ما بزنن تا تبدیلش کنیم به مقبره خانوادگی (!) چرا که در طی چند روز گذشته سه نفر از بستگان نزدیک و دو نفر از آشنایان هم به لیست مسافرین آخرت ما اضافه شدن و اگه قرار بود که من هم مثل الهه با عزرائیل خشکه حساب کنم ، قطعا الان یه طبقه هم واسه بنده در نظر میگرفت !.. بهر حال از اون سه نفر ، یکی عمه بزرگه جواد بود که دیگه بعد از درگذشت پدر و برادر بزرگوارش ، اطرافیان راحت تر با هجران ایشون کنار اومدن !.. نفر دوم هم پدر گرامی زن عموم بود که خب با توجه به کهولت سن ایشون و همچنین پست کلفت شدن ما در این زمینه ، نام این بزرگوار رو هم در لیست اضافه کردیم و آخرین نفر عموی مامان بزرگم بود که گویا طفلی خودش با پای خودش به اورژانس میره و روی دست دیگران برمیگرده (!) راستش رو بخواین ، وقتی مامان بهم گفت که فلانی هم فوت کرده ، من فقط برگشتم و به آهستگی بهش گفتم : "نمیدونم چرا تازگی ها اینقدر آدم ها تنگ تنگ میمیرن" اینم از حال و روز ما !..


   و اما در خصوص کار جدید هم عارضم که حدود 10 روزی هست داریم وردسته خاله خانم در بخش دفتر یک شرکت هواپیمایی شاگردی می کنیم (سکوریتی رو خب حفظ کردم خاله جان یا نه ؟!) اما چون فعلا در اون تشکیلات صرفا کارآموز محسوب میشم و نه قراردادی نوشته شده و نه حرف و حدیث خاصی در میان است ، دوست داشتم بعد از قطعی شدن ماجرا موضوع رو بیان کنم که باز هم شرمنده اطلاع رسانی خاله شدیم و حالا جالبش اینجاست که به من میگه چیزی نگو (ساینا داری عمق فاجعه رو یا نه ؟!) بهر حال این هم تجربه ایست که اگه خدا قسمت کنه فرصت بسیار خوبی برای ماندگار شدن هم هست وگرنه ... راستی چند ساعت پیش خبری رو شنیدم که خوشحالی و ناراحتی رو برام توامان به همراه داشت (!) یادتونه که گفتم توی شرکت قبلی یکی رو جایگزین من کردن و من کار رو به اون سپردم و اومدن بیرون (؟!) امشب مامان بهم خبر داد (با توجه به مافیایی که خدا رو شکر تمام خانم ها ازش بهره بردن !) که نفر دوم هم نتونسته با حاجی کار کنه و اون هم مثل من زده بیرون (!) بنده هم از این بابت که دیگه نیازی به تحمل کردن حرف های اون بابا نداره ٬ خوشحال شدم ولی از اینکه با توجه به داشتن زن و رفتن سر زندگیش  ٬ دوباره باید تو این بازار بی ثبات دنبال کار مناسبی باشه ، بسی براش غصه خوردم .. به حدی که مامان با دیدن ناراحتیم صراحتا گفت : چه اشتباهی کردم که این موضوع رو به تو گفتم .. تو جنبه نداری !!



پ.ن :
1- تو این مدت قول های زیادی دادم اما الان دقیق یادم نیست که میخواستم در مورد چه مسائلی صحبت کنم .. اگه کسی نکته ای رو به خاطر داره که در موردش ننوشتم ، بی زحمت بهم اطلاع بده !
2- با عرض پوزش فراوان ، سر انجام اسم دوستان جدید رو هم به لیست لینک ها اضافه کردم و سعی میکنم که از این به بعد لیست رو صرفا برای دوستانی که در حال حاضر در خدمت شون هستیم ، پاکسازی کنم .
3- انشاءا... گوش شیطون کر میخوام کم کم دوباره کامنت گذاشتن رو تمرین کنم و در این بین برای ایجاد زمان اضافی ممکنه که کاهش حجم جوابیه هام کمی چشم گیر به نظر برسه .. خلاصه خودتون بخوانید حدیث گران را !
4- نهایتا میرسیم به موضوع اصلی این پست که چنین بود .. روز تولد زمین بر صاحب زمین و زمان مبارک باد! (به قول خارجکی ها Happy Birthday Earth Day !)

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق

نظرات 23 + ارسال نظر
باران پنج‌شنبه 20 آبان 1389 ساعت 06:15 ب.ظ

سلام به همه ی دوست جونها
ما خوبیم (یعنی در هر حالتی باید بگوییم خوبیم؟ حتی اگر خوب نباشیم؟ ما رو باش چه سوالای مسخره ای می پرسیم! خوبه خودم امین خان ر و که حقم داشت حالش خوب نباشه نصیحت می کردم که باریکلا همیشه تحت هرشرایطی خوب باش و بگو حالم خوبه! ) شما چطورید دوستان؟
شما خوبین آقا امین؟
به گمانم دارم چرند میگم. پس میزنم کانال بعدی

minerva جان:
بسیار ممنونم. اینکه چقدر این شعرت بجا بود تو اون لحظه که خوندم, رو شاید خودتم نتونی درک کنی. بازم مرسی

آقاامین:
از شما هم ممنونم دوست من.
آره برادر ایشون که شما باهاشون همذات پنداری کرده بودین!
در سعادت بودنش که شکی ندارم. مامان میگه اگه من اونجا مردم منو باید وادی السلام دفن کنین و برنگردونین ایران. و من میگم: چشم! اوامر دیگه ای باشه؟ بجان خودم چه وصیت کنی چه نکنی عمرا من یکی بذارم اونجا بمونی. پس ما چی؟! شلغم فرنگی دیگه؟! کلا اگه بچه هات هر موقعی از سال دلتنگ بشن باید چکار کنن اونوقت؟ وضعیت اینارو که می بینی اگه مزاری اینجا وجود داشت اینقدر ناآرومی نبود. چون خود خاک بخودی خود تسلی بخشه و رفتن سر قبر نوعی تخلیه ی بار هیجانیه
البته دور از جون و خدایی نکرده اش رو هم گفتما!
و اما ماجرای این بنده خدا:
می دونین که دوتا انفجار شد. مال اینا نجف بود و اینها از طرف حج و زیارت رفته بودن. دومی کربلا بود و خودشون کاروان راه انداخته بودن
اینا شنبه شب رفتن. یکشنبه شب رسیدن. رفتن زیارت. فردا نماز صبح رفتن. ظهر هم نماز ظهر رفتن. در برگشت بعد از بیرون اومدن از بازرسی بدنی (نمی دونم مشرف شدید یا نه. اگه شدید که میدونید اگرم نشدید بازم احتمالا میدونید که اونجا تمام خیابونهای منتهی به حرم بازرسی بدنیه و اعصاب من بشدت خط خطی میشد از کثرت تعدادش!)
خود این فرد و دو نفر دیگه از آقایون کاروان جلوتر از بقیه راه میرفتن و خانمها با چندمتری فاصله عقبتر. یعنی خانم و دو دختر و عروسش (اشتباه گفته بودم. نوه شون همراشون نبوده و چه بهتر که نبوده)
که ناگهان انفجار بمب و ... شهادت این سه نفر
شاید دونستن اینا واسه شما هم جالب باشه و تفکرآمیز:
اینکه این طفلیها با وجود حضورشون نه جنازه عزیزشون رو دیدن و نه حتی دفنش رو!!! بعد از انفجار, به اینها اجازه نزدیک شدن ندادن! دخترش میگه باورتون میشه ما ندیدیمش؟ حتی نمی دونن که بدنش در چه حدی تیکه پاره شده (ببخشید این لفظ رو بکار می برم) میگه تنها از دور دیدم که جنازه اش در حالت سجده ماننده و نمی دونم چقدر آسیب دیده
بدترین قسمت ماجرا اینه که اینا پریشب برگشتن (کربلا نرفتن دیگه. به درخواست خودشون با هواپیما مستقیم برگردوندنشون) و این بنده خدارو دیروز دفن کردن!! یعنی بعد از بازگشت اینا. برگشتند چون اگرم میموندن حق حضور هنگام تدفین رو نداشتند! و چون دیگه بلیت برای روزای آتی نبوده و حضورشونم بی فایده, برگشتن. هرچند من اگه بودم بر نمی گشتم
اینقدر حال همه خراب بود که اطلاعات اشتباه بهم میدادن. زمانیکه کامنت گذاشتم اینا نجف بودن. تازه پریشب برگشتن
ازین سه نفر دونفرشون وادی السلام دفن شدن و یک نفرشون به درخواست خانمش برگردونن ایران
این بنده خدا هم خودش گفته بود اگه اونجا مردم وادی السلام دفنم کنید

چه جالب. ما هم دقیقا بعد برگشتمون انفجار شد اونجا! شانس نداریم که ما. نمیشد زمان حضور ما باشه؟
ما جاتون خالی نوروز 89 اونجا بودیم. زمان تحویل سال رو هوا بودیم!! و روز اول فروردین حرم حضرت علی (ع). مسلما بهترین تعطیلات نوروز عمرم بود
تحویل سال روی هوا هم در نوع خودش جالبه! از سینی هفت سین دست مهماندار و رفت و برگشتت در طول هواپیمای توپولوف (!) و ماهی قرمز توی بطری شیشه ای, بلند شدن ملت از روی صندلی هاو روبوسی و تبریک عیدشون در لحظه تحویل سال در وسط هواپیما بود! جدا که تجربه ی خاصی بود

یک سوال فلسفی (!):
کی این انفجارها می خواد تموم بشه؟؟؟

جواب سوالی رو که در کامنتهای قبلی من پرسیده بودین در فرصتی دیگر خواهم داد حتما

راستی, آپ کن دیگه آقا امین. دلمون پوسید...


سلام از ماست آبجی خانم
شکر است .. مثل همیشه بی شکایت
خیلی خوشحالم از اینکه میبینم روحیت رو حفظ کردی و سعی میکنی که آمری عامل باشی و عالمی که عملش از نطقش پیشی گرفته (گربه همسایه رو بده دختر جان !‌ خوبیت نداره آدم اینقدر نترس باشه ) منم سعی میکنم که از هر دری سخن بگم تا کانال هامون روی هم پارازیت نندازه

جالبه برام .. این قدر صحنه ها رو با دقت و ظرافت ترسیم میکنی که آدم خودش رو در اون فضا معلق میبینه .. پس کروان اونا دیرتر از دایی مامان رفته بوده ، چون دایی یک روز بعد از انفجار برگشتن ایران .. خدا رحمتش کنه اون بنده خدا رو ، آدم های خب توی این صحنه ها تشخیص داده میشن .. مثل تصادف پدر و برادر جواد که همه میگفتن هیچ چیز بجز عجل شون نمیتونست این کار رو بکنه و دقیقا در اون ثانیه اونا رو به اون نقطه از پل برسونه ، درگذشت این بنده خدا رو هم نمیشه چیزی بجز تقدیرش دونست .. کی میتونه برنامه ریزی کنه که دقیقا در فلان روز و فلان لحظه در نقطه ای از یک کشور دیگه حضور داشته باشه که قرار است اونا انفجاری رخ بده .. باز هم خدا رو شکر که از سایر اعضاء خانواده شون فاصله داشتند وگرنه میتونست عمق این فاجعه بیشتر از این ها باشه .. خدا که اون بنده خدا رو رحمت کرده وگرنه اون جا نمیبردش .. امیدوارم که خدا ما رو هم مثل ایشون رحمت کنه !

جدی میگی .. تو هم میزان توفیقاتت زیاده پس .. کم کم میشه نتیجه گرفت که کلا خانوادگی آدم های موفقی هستید . نه متاسفانه بنده لیاقت محرم شدن نداشتم و هنوز تو حرم شون راهم ندادند .. البته به آقا حق میدم هااا ، جدا عدم لیاقتم از درون داد میزنه . خوشا به سعادتت آبجی که رفتی و بین الحرمینی رو دیدی که ... ای بابا ، کاش یه پول سیاه از این معرفتت رو دل ما داشت !

بازم خدا رو شکر که شانس نداشتی (!) وگرنه ما دیگه الان آبجی فرزانه ای نداشتیم که بیاد و برامون از سفرش بنویسه .. ضمنا حضرت عالی هنوز عمری نکردی که بخوان پرونده ات رو این جوری بپیچن ، هر چند که این موضوعات سن و سال بردار نیست ، اما بذار وقتی که همسن ما شدی ، بعد از شانس داشتن یا نداشتند بنال !

در جواب به سوال فلسفیت هم بگم که به نظر من آتش زمانی خاموش میشه که آتش افروزش دست از ظلم برداره (حالا میتونی پیدا کنی پرتقال فروش را !)

ممنونم باران جان .. البته یکی از دوستان که ایشون هم در زمینه رشته تحصیلی با شما همراه هستند ، وقتی که دید شما شرایط مناسبی برای پاسخ دادن نداری ، توضیحاتی اجمالی در این زمینه بهم دادند . شما هم خودت رو بیش از این اذیت نکن ، نیمکت به اندازه کافی شرمنده دست نوشته های شما هست . انشاءا... هر وقت که مشکلاتت کمتر شد و وقت آزاد پیدا کردی ، مشتاقانه در خدمت تون هستیم .

چشم فرزانه خانم !.. اینم آپ

ممنونم ..
یا حق

minerva چهارشنبه 19 آبان 1389 ساعت 02:43 ب.ظ

و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست.
مرگ وارونه یک زنجره نیست.
مرگ در ذهن اقاقی جاری است.
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن میگوید.
مرگ با خوشه انگور می آید به دهان.
مرگ در حنجره سرخ-گلو میخواند.
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.
مرگ گاهی ریحان میچیند.
مرگ گاهی ودکا مینوشد.
گاهی در سایه نسشته است و به ما مینگرد.
و همه میدانیم
ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است.
باران عزیز:
تسلیت میگم

ممنونم الهه جان ..
شعر بسیار زیبا و به جایی بود ..
هر چند که تو و فرزانه دوستان خوبی هستید و نیازی به قدردانی من حس نمیشه ، اما باز هم به خاطر دقتی که به مطالب و نظرات نیمکت داری ، ازت تشکر میکنم آبجی ..

با تقدیم احترامات وافر ..
یا حق

باران سه‌شنبه 18 آبان 1389 ساعت 10:30 ق.ظ

سلام
تو انفجار اخیر نجف یکی از فامیلامون کشته شده....
وادی السلام دفنش کردن....
حتما اسامی رو تو روزنامه دیدید. یکیش فامیل ما بود. برادر شوهر خالم. همون شوهر خالم که به من میگه فروزان...
این آقا با خانم و ۲تا دخترش و عروسش و نوه اش رفته بود. ۱۵ ام رفتن و امروز بی باباشون برگشتن. چقدر سخت و ثقیل بوده مسیر برگشت براشون حتما. ندیدمشون هنوز
و البته برای بقیه بچه هاش که جنازه باباشون رو نمی بینن و قبری اینجا در کار نیست که با رفتن سر مزارش...

از دیشب که شنیدم دارم خاطرات بچگیم رو ورق میزنم. آخه ما چندین سال پیش با اینا هم محله ای بودیم و من بچه بودم و می رفتم خونه اینا یا خونه عروسشون با نوه شون بازی می کردم.
بزرگی که بماند. اینقدر نزدیکن که نیاز به ورق زدن ندارن. مهمونی ها و رفت و آمدها و دید و بازدیدها

به این فکر می کنم که مرگ چقدر نزدیکه... همیشه هم مال همسایه است... اونم یک همسایه خوب...

سلام
ای بابا .. یعنی برادر همون شوهر خاله ات که من باهاش حس همزاد پنداری پیدا کرده بودم و جفتی مون بهت فروزان میگفتیم دیگه ؟! عجب مصیبتی .. خدا بیامرزش

جالبه بدونی که دائی مامان منم به همراه عده کثیری از بستگان دور و نزدیک دقیقا یک روز پیش از این انفجار تو نجف بودن و ... خدا خیلی بهشون رحم کرده وگرنه تعداد قابل توجهی از نزدیکان مادرم فوت میشدن (آخه اونا خودشون یه کاروان راه انداخته بودن و با هم رفتن !)

اما میدونی فرزانه .. به نظر من این تقدیر اون بنده خدا بوده که همنشین خاک وادی السلام باشه . شنیدی که میگن : نمیشه روزی کسی رو ازش گرفت (!) ایشون هم روزیش بوده که در چنین خاکی به آرامش برسه .. خوشا به سعادتش ..

قطعا هم اون عزیزانی که در نجف تشریف داشتند لحظات بسیار سختی رو پشت سر گذاشتند و هم سایر نزدیکان ایشون که مجبور شدن از راه دور با عزیزشون وداع کنند .. واقعا فاجعه سنگینی رو متحمل شدن و باز هم به تو و بازماندگانش تسلیت عرض میکنم ..

کاملا درست فکر میکنی .. هر چند که من سال هاست با حس مردن عجینم اما گاهی اوقات وقایعی پیش میاد که باعث میشه آدم مرگ رو از نفسی که هر دم فرو میده هم نزدیک تر ببینه .. تا خدا چی قسمت مون کنه ..

صبور باش و استوار ..
یا حق

مونا دوشنبه 17 آبان 1389 ساعت 03:39 ب.ظ

سلام
میدونی .. تازگیا کلا نمیدونم به آدمایی که همه چیو میدونن دیگه چی باید گفت !

شلوغ شده اینجا .. خوبه ! البته گفته باشماا من قدمم خیلی سنگینه
کار مبارک ! کارشون درسته این خاله دخترخاله ی شما . ایول دارن .
خب .. ما بریم سر زندگیمون .
یا علی

سلام از ماست سرکار خانم سایه سنگین !
نه راستش نمیدونستم .. خب ایییی که وگفتی الان یعنی چه ؟! (این سوال نشون میده که من هنوز خیلی چیزها رو نمیدونم ٬ پس بر اساس برهان خلف نتیجه میگیریم که این مورد شامل حال حقیر نمیشه !)

شلوغ شدنش که خب هست اما .. خلوت گزیدن شما اصلا خب نیست (!) خیلی باهات موافق نیستم ٬ آخه دفعه آخری که با آسفالت یکیم کردی و از روی رد شدی .. چندان وزنی نداشتی (!) البته ممکنه که اون موقع به دلیل شدت جراحت متوجه عمق فاجعه نشده باشم !
دمب شمام سه چارک !
خلاصه میخواستی بگی که همه ایول دارن بجز من دیگه .. آره ؟! (ببین من امروز روی مود گیر دادنم ٬ تازه شانس آوردی که آشنایی و هوات رو دارم وگرنه ! )
حالا نمیشه کمی هم در کنار ما باشید و مردگی کنید .. موندم شما جوون ها چی دیدین از این زندگی که ما ندیدیم !

ضمنا اوایل هفته بود که رسیدیم خدمت تون (دنیای ما آدم ها رو عرض میکنم!) اما به دلیل مطالعه برخی از مطالبت٬ دچار چندگانگی گردیدیم و خلاصه مجبور شدم کمی تامل کنم تا اینکه خوشبختانه موضوع رفع و رجوع شد .. با این وجود ایمیل لازم شدی شدید (!) حالا هستیم خدمت تون

علی مدد
یا حق

سعید دوشنبه 17 آبان 1389 ساعت 02:20 ب.ظ

داداش این آدرس ما رو بده به این جناب میکائیل فکر کنم گمش کرده باشه!
امروز 16 برج ولی هنوز جیم حقوق نداده بابا

به به .. سلام عرض شد سومی

برعکس عزی (عزرائیل) گفت که آدرست رو داره اما هنوز به نبودنت عادت نکرده و نمیخواد که به این زودی هاا از دستت راحت بشه !
باور کن سعید که این وسط فقط شجاعی رو کم داری .. تا سر یک ثانیه پرونده ات رو بپیچه و بذره زیر بغلت (!) که حالا کارت به جایی رسیده که حوزه ادب و فرهنگ رو با پول مقایسه میکنی .. آره ؟! دارم برات

فعلا ..
یا حق

minerva یکشنبه 16 آبان 1389 ساعت 01:42 ب.ظ

نه باور کن من درست اومده بودم!!!آخه تنها بلاگ اسکایی که میشناسم توئی...بالای پنجره هم نوشته شده بود بلاگ اسکای.کام..
نمیدونم والله؟؟؟
ممنونم از توصیت
بیسواد؟؟؟اختیار دارین اینطور نفرمایین....
بله تنفر دارم در حد کهکشان راه شیری!!!
مخصوصا که دبیر ریاضیمونامروز لطف کردن و بنده رو نسبت به ریاضی منزجر کردن طوریکه نمیخوام دیگه ریخت نه ریاضو ببینم نه دبیر ریاضیو ...هرچند که بنده از همون ابتدا شانس از ساعت ریاضی(!)ومعلمش نداشتم...نمیدونم چرا تو دبستان معلما سر زنگ ریاضی اینخده بداخلاق میشدن ایضا در راهنمایی و دبیرستان کلا من ساعت ریاضی برام مرررررررررررگه....دراون ۲ساعت ۱۰۰بار تا پل صراط میرمو برمیگردم!!!
ولی امین همون قدر که مسائل اقتصادی برا پسرا مهمه همون قدر تو خونواده ما برا دخترا مهمه!!!ینی درس میخونم که علاوه بر معلومات بعد از فارغ التحصیلی کار کنیم وکلا نارضایتیشون به همین جهته(میدونی که رشته های انسانی کار سخت پیدا میشه که مربوط به رشتشم باشه) و پزشک شدن یا نشدن من اونقدرا اهمیت نداره چون مامانم ترجیح میده من فیزیوتراپ یا داروساز بشم ولی پزشک نه!!!
در این مدت با شجاعتی که به من دادی و شجاعتم متراکم شد و همه چیو به مادر گرامی گفتم و بعد کلی شور و مباحثه تصمیم برآن شد بنده امسال همین تجربیو بخونم وسال بعد تغییر رشته بدم
ممنون از راهنمایی و دادن دل و جیگر گفتن خواستم!!!

باور کن که باور میکنم (!) حالا خون خودت رو کثیف نکن آبجی .. بهر حال دنیای مجازی هم عهد نکرده که هیچ وقت اشتباه نکنه .. شما بذار به حساب خامی و بی تجربگیش (!)‌ حالا یه اشتباه کرده این مادر مرده

خواهش میشه .. انجام وظیفه بود قربان

جدا متاسفم که این قدر سر کلاس های ریاضی زجر میکشی .. خدا از سر تقصیرات کسانی که خاطرات بد ، بجای میگذارن نگذره (هر چند که این دعا کمی عجیب به نظر میرسه اما اینجا جای جاش بود !) اما اون چیزی که در مورد کار و زاویه نگاه خانواده ات بهم گفتی ‌٬ تا حد زیادی برام جالب و جدید بود .. اینکه تا این اندازه مسئله اشتغال برای دخترها در خانواده شما از جایگاه و اهمیت برخورداره ، جدا جای بحث و بررسی داره ..
میدونی الهه .. از نگاه یک پسر ، کار نقطه ایست که میتونه استقلال خود و خانواده و افراد زیر پوشش رو تضمین کنه .. بطور مثال کارهای در پیتی که متاسفانه الان بیداد میکنه ، صرفا در روند استقلال فرد اختلال ایجاد میکنن و باعث بروز مشکلات بعدی میشن .. خیلی از زندگی های موجود به دلیل نارضایتی های شغلی و دلایلی که از این مقوله مشتق میشه ، فی الاجبار به گوشه گیری و حتی جدایی زوج ها منتهی میشن .. اما نکته ای که از اهمیت بیشتری برخوردار است ، اینه که انسان بتونه شغلی پیدا کنه که هم رضایت قلبیش رو تامین بکنه و هم تضمین کننده استقلالش باشه و این دو مقوله در حال حاضر جزء درهای گران بهایی است که به هر کس ندهند !...

خیلی خیلی خوشحالم که صحبت هات با مادر گرامی به نتایج خوبی منتهی شده و امیدوارم که همواره بتونی با صحبت کردن ، مشکلاتت رو رفع کنید .

کماکان هستیم در خدمت تون
شب خوش ..
یا حق

[ بدون نام ] یکشنبه 16 آبان 1389 ساعت 01:33 ب.ظ

وبلاگ:
بی خیال. مهم نبود اصلا یعنی اصلا مهم نبود. چه برسه به عذرخواهی که "اصلا" نیاز نبود آقا امین.
برداشت من اشتباه بوده. شما ببخشید
من اصلا از ابتکارتون در قسمت لینکها ناراحت نشدم. اتفاقا چون خاص بود و جدبد، واسم جالب بود این www.com!
منم چون صریحم باید بگم که من از "هنوز لو نداده" ناراحت شده بودم. نه از نوع آدرس گذاشتن شما
ولی من قبلا گفته بودم که وبلاگ ندارم و دایره ی وبلاگهای که بهشون میرم محدوده

جالبه که چندنفری که پیشنهاد وبلاگ نویسی رو بهم دادن دقیقا همین دلایل شمارو ، آوردن. نکته جالبی بوده این اشتراک دلایل

کلا تا حالا فقط به 2نفر توضیح دادم دلایلم رو. اونم چون در اصرارهاشون دلیل از من میخواستن و منو بیشتر از سایر افرادی که این سوال رو پرسیدن می شناختن
و دلایلم:

1.وبلاگداری مثل خیلی کارای دیگه دلایل و انگیزه های "لازم" و "کافی"می خواد. "دلایل و انگیزه های لازم و کافی _فعلا_ در ما موجود نمی باشد! "
گهگاهی "لازم" اش ایجاد میشه اما "کافی نیست"
2.برخلاف خیلی ها که وبلاگداری رو نوعی fun تلقی می کنند، به نظرم جنبه ی تعهدش رو هم باید در نظرگرفت حتما. من همیشه اعصابم خرد میشده که نویسنده ی وبلاگی که مطالبش مورد علاقه امه دیر به دیر آپ کنه و حتی یکهو بی علت هوس کنه چندماه آپ نکنه! و حتی تر اینکه بدون توجه به خواست و میل خواننده هاش وبش رو برای همیشه تعطیل کنه
درسته اینجا دنیای مجازیه و تو دنیای مجازی تعهدها بسیار کمرنگتر از دنیای حقیقی اما بالاخره سیستم هر دم بیلی که نباید باشه دیگه!
انگار نه انگار مخاطبی هست و شاید عادت به صفحه ای و شاید علاقه به نوشته هاش
3.به قول شما فعلا "نیازش" رو حس نمی کنم

یکی ازون 2نفر می گفت: "بنده دوتایه قبلی نیستم و در شما استعداد وبلاگ نویسی رو دیدم که میگم چون دارم با استدلال میگم :
اول اینکه وبلاگ نویسی دلیل نمیخواد !
دوم اینکه یکی از ساده ترین راه هایی که میشه افکاری که داری به نقد کشیده بشه همین وبلاگ نویسی ست .
سوم اینکه یکی از بهترین راه هایی که میشه افکار کسی رو به نقد بکشی همین وبلاگ نویسی ست .
چهارم اینکه شما اگه با حرفات کسی رو خوشحال کردی تو خوشحالیش سهیمی ، برای تو هم می نویسن ، به همین راحتی !
ینجم اینکه چیزه عجیبی ست این وبلاگ داری ، از عقاید همه کس میشه سر در اورد !
ششم اینکه کلاس داره !
هفتم اینکه پیشنهاد می کنم یه ماه امتحانی این کار رو بکنین !
امّا از این "فعلا" شما هم برداشت میشه که تا چند وقته دیگه به این فیض نائل خواهید آمد!"

امین خان میدونم وقت گیره اما هروقت فرصت کردین نظرتون و راجع به این نظر بهم بگین (چه نظر تو نظری شد!) ممنون

راستی یه عذر خواهیم باید بکنم:
می دونم کامنتهام طولانین و اینم میدونم که شما برخلاف عده ای کامنتها رو سرسری نمیگیرید و سرسری هم جواب نمبدید. دقت در جواب حتما مستلزم وقته و این وقت هم با ارزش و بخصوص که الان کار جدید و ...
با وجود این دانستنها، بازم من از رو نمیرم و کماکان به سیستم "مشق نویسی " ادامه میدم!! (کامنت نمی ذارم که. ماشالا مشقه بس که طولانیه! )
پس شرمنده بابت جواب به این کامنتهای مشق وار
ولی جدی اگه فرصتش نیستید نجوابید به کامنتها. من از طرف دیگران که نمی تونم صحبت کنم. اما از طرف خودم به شخصه: اگه از نظر وقت گیری اذیت میشید کامنتهای من رو نجوابید. اشکالی نداره که

یاحق


وبلاگ :
ممکنه که این موضوع برای تو چندان مهم به نظر نرسه اما توضیح عمل کرد ناقصم ٬ وظیفه ای بود بر این گردن نحیف که انجامش واجب عینی محسوب میشد و لاغیر ! (برگرفته از کتب دینی و سایر جزوات معارف اسلامی !)

بهر حال اونم تجربه ای بود که گذشت .. اگه همین اشتباهات ریز و درشت رو نکنیم که نمیتونیم امروزمون رو به از دیروز بسازیم ! تنها مشکلش این بود که ترسیدم در جهت کسب تجربه ای جدید ٬ خاطر عاطر شما رو مدخوش کرده باشیم که بحمدا... و به لطف شما رفع نگرانی شد .

از اینکه میبینم من هم تونستم در همین مدت کوتاه به شناخت نسبتا خوبی از شخصیت شما دست پیدا کنم و نتایج و نظراتم مشابه سایر دوستانتون هست ٬ کمی تا قسمتی خوشحال انگیزناکم (!) راستش دلایل تون رو خوندم و چون برای نظرات شخصی دیگران احترام زیادی قائل هستم ٬ اونا رو بدون هیچ پافشاری بیهوده ای میپذیرم .. مخصوصا نقطه عطف این ماجرا که انگیزه در نوشتن و استمرار در حفظ کیفیت مطالب و نگهداری و بهره برداری از نظرات دیگران هست ٬ برای منم بسیار ارزشمند هستند ٬ به حدی که اگه حضور سبز سرکار علیه و سایر رفقای قدیم و جدیدم نبود ٬ قطعا تا به امروز من و نیمکت هم مثل صدها وب دیگه ٬ به کنجی خزیده بودیم .. در نتیجه بهت پیشنهاد میکنم ٬ همون طور که در دلایلت به این موضوع اشاره کردی ٬ یا شروع نکن یا وقتی شروع کردی این قدر انگیزه داشته باش که بتونی تنهایی هم به حضورت ادامه بدی !.. در این صورت با توجه به شناختی که من از شما و سبک نوشتاریت دارم ٬‌مطمئن باش که در عرض مدت کوتاهی میتونی دوستان خوبی رو جذب طرز فکر خودت بکنی .. اینم توصیه کوتاهی بود از کوچک ترین عضو خانواده بلاگ نویسان !
به هر حال اینم نظر تو نظر ما بود که به نظرم چیز خیلی بدی هم نشد !

هر چند که تو کامنت قبلیم توضیحکی (توضیح کوچکی !) در مورد کامنت های طولانی و جوابیه های طویلم عرض کرده بودم اما مجددا جهت تاکید موکد تکرار میکنم که ... باران عزیز ٬ نظرات بلند شما و سایر دوستان جزء افتخارات من و نیمکت محسوب میشه و بنده نه تنها در زمینه پاسخ دادم به این نظرات دچار مشکل نمیشم ٬ بلکه سعی میکنم خیلی از مشکلات خودم و دیگران (تا جایی که از دستم برمیاد) رو در خلال همین نظرات و گفتگوها ٬ برطرف بکنم .. اینم برای بار آخر (یعنی دیگه نپرس !) بودن نظراتی که از نظر شما طولانی ٬ به نظر من نشانه نزدیک تر شدن من به هدف اصلی و انگیزه ایست که برای ساختن و ادامه دادن حیات نیمکت داشته و دارم .. تمام !

شما به بنده لطف داری .. اما دیگه این حرف رو نزن .. ممنونم
یا حق

باران یکشنبه 16 آبان 1389 ساعت 01:23 ب.ظ

سلام
ما هم خوبیم. شکر نفس میاد و میره! نیاد هم مساله ای نیست

آره یعنی روزنامه امروز رو بخونیدو همون تصادفی رو که گفتم نوشته. من اینقدر نگران بودم که امروز صبح که کلاس داشتم بین دو کلاس رفتم روزنامه برداشتم و خوندم ببینم دیروز مجروحیم داشته. دیدم بله. متاسفانه راننده که یک خانم بوده مرده. من ساعت ۶:۳۰ ازونجا رد شدم داشتن از صداو سیما فیلم میگرفتن. ۶ این اتفاق افتاده. تک سرنشین بوده. همچین پرایده رفته بوده تو این نرده های قطارشهری که من مونده بودم چطوری اینقدر از صراط مستقیم (!) منحرف شده. تو روزنامه نوشته بود نامعلومه دلیلش!!!

شما الان از کجا فهمیدی همسایه ایم؟! از "صیاد" ؟!! ما صیاد نیستیما! اگه منظورتون بولور وکیل آباده آره. اما این همه بولوار تو خیابون وکیل آباده کدومش؟! حدس بزن! نه نزن! خودم میگم! از فلکه پارک که میای دومین بولوار از سمت چپ اسمش چیه؟!! اولی باهنره دومی چیه پسرم؟!! همون که گفتی درسته! باریکلا!

بحث تصادفه اینم بگم:
پدر محترم اول تابستون سر پل دانشجو چپ کرد!! بس که دست فرمونش عالیه!!! ساعت 6صبح زده به درخت و چپ کرده. میگه روی زمین گریس ریخته بودن! الله اعلم! ببینید چی بوده که ماشین 17روز توی صافکاری بود! خدارو شکر بابا طوریش نشد. کلا رانندگی بد و نا ایمنش و سرعت زیادش تو فامیل معروفه!! بعضیها سوار ماشینمون نمیشن!
برعکس داداشم خیلی رانندگیش خوبه! کلا جای پدر وپسر عوض شده! بابا که سنی ازش گذشته خیلی تریپ جوونی (!) و مخاطره آمیز رانندگی می کنه و خیلی تصادف داشته تا حالا. برعکس داداشم رانندگیش خوبه تو این چندسال فقط یکی از برگه های بیمه اش کم شده!

وااااااااای گفتین فروزان یاد شوهر خاله ام افتادم! آخه اون به من فرزانه نمیگه اصلا! میگه فروزان!! از همون بچگی. بزرگتر که شدم، شدم خانم فروزان! کلا داغ به دلم موند منو به اسم خودم صدا کنه! بچگی ها خیلی خیلی ناراحت میشدم! به مامان بابا می گفتم بهش بگین من اسم دارم! با اسم خودم صدام بزنه! بزرگتر که شدم (یعنی وقتی خانم فروزان شدم!) دیگه ناراحت نمی شدم. باخودم فکر کردم معنیش که بد نیست این بنده خدا هم که با این اسم راحته. چرا اذیتش کنم؟
واین شد که ما خانم فروزان موندیم. البته اینم بگم (م) توی کلمه ی (خانم) بدون کسره است! یعنی اینجوری صدام میکنه

خداییش دامادتون افتاده رو دوره آزمایش و ابتلا! خدا صبرش بده
راجع به خواهرشونم توصیه می کنم که حتما زیر نظر روانشناس باشن. چون حالشون شاید دنباله ی دراز داشته باشه و خدای نکرده بعدا مبدل به چیزای دیگه شه. اگه تحت نظارت روانشناس باشن بهتره

در مورد کار همون "راضی به رضاش" بهترین رویه ی ممکنه و البته مفیدترین و آرامش بخش ترین

نمی دونین؟! جان من پس چی فکر کردید؟! رفته بودم بستری شم؟!!
آخه چون رشته ام رو می دونید گفتم حتما متوجه شدید. اشکال نداره. کلیتش اینه که برای درسم میرم. اما جزئیاتش رو هم خدمت داش امینمان عرض می کنیم:

برای درس آسیب شناسی روانی 1 و 2 یا همون روانشناسی مرضی (من با اسم دومش خیلی حال می کنم! مرضی! اما اسم اولیه مرسومه) باید این ترم و خصوصا ترم بعد بریم اونجا. ما این ترم آسیب 1داریم.
یک بیمار میارن تو آمفی تئاتر. بعد دکتر 20 دقیقه باهاش مصاحبه میکنه. بعد بیمار بیرون میره و مصاحبه کننده علایمی رو که لا به لای جوابها دستگیرش شده می گه و تشخیصش رو هم میگه. بعد سایر اساتید روانپزشک اشکالات مصاحبه اش رو میگن و نظرشون رو راجع به نقاط قوت و ضعف مصاحبه. بعد اونها هم راجع به علایم میگن. بعد رزیدنتی که نوبتشه میاد و پرونده ی بررسی شده بیمارو شرح میده و اونم تشخیصشو میگه (رزیدنتهای روانپزشکی طی دوره تخصص باید یک بیمار معرفی کنن و یکی ازین جلسه هارو به خودشون اختصاص بدن و...) بعد سایر اساتید راجع به بیماری بحث می کنن و تشخیصون و دلایلش. کلا جالبه. و جذابترین قسمتش همون مصاحبه است و بعد ازون وقتی توضیح میدن که فلان جواب بیمار اشاره به فلان علامت داشت. تازه اونموقع روشن میشی!
بماند که رزیدنتی که این جلسه نوبت اون بود چه استرسی داشت وقتی رفت پشت میز! این روال که گفتم مال سه شنبه هاست که مال روانپزشکیهاست. که پنج شنبه مال بالینی هاست (یعنی ما) که ما اون روزم کلاس داریم(بخشکی شانس) البته روال اونهم همینه. من که نرفتم بدلیل کلاس. اما 2تا که کلاس رونیومدن و رفتن گفتن روال دقیقا همینه. مصاحبه با یک بیمار و بعد بررسی و الی آخر. (خوبیش اینه که هر دفعه تنوع بیماریها رعایت میشه. مثلا برای بالینی ها هفته پیش بیمار اسکیزوفرن آوردند برای مصاحبه هفته قبلش مانیک!)
سه شنبه مال روانپزشکیهاست. باید روز روانپزشکیا بریم دیگه. پنجشنبه ها هم که نمیشه
همه ی نشانه هایی که تو این درس آسیب میخونی اونجا بطور واضح و مستقیم میبینی و تو ذهن حک میشه که مثلا فلان نشانه چیه! کار جالب و مثمرثمریه برای دانشجوها که داره چندسال انجام میشه. خواستین ببرمتون یکبار! هه! آخه اینقدر تعریف کردن که عالیه خواهرم میگه نمیشه منم بیام؟!
به هرکی از ترمهای بالا گفتم گفت حتما برو. تا نری چیزی از نشانه ها و اختلالات یاد نمی گیری. اونجا نشانه هارو تو عینا می بینی و دیگه یادت نمیره و بعدها ایشالا تو تضخیص موفقتری! استاد هم گفت اگه نرین ضرر می کنین و ما چندتا رو کلی تشویق کرد که رفتیم. آخه اونجا علایم اختلال بیمار مورد نظر رو یکی یکی استادا و روانپزشکها می گن و بررسی می کنن و کلا خیلی توپه.
این سه شنبه ها با اینکه روز تخصصی ما نیست و مال رزیدنتهای روانپزشکیهاست اما به ما کاری ندارن و میذارن ما هم استفاده کنیم!
البته چون ما الان داریم علایم رو میخونیم و از چند جلسه دیگه وارد بیماریهای روانی میشیم استاد میگه روز سه شنبه واستون بهتره!
باور کنین لحظه ورود به بیمارستان مو به تنم سیخ شد. یک جای جدید با آدمهای جدید. بخصوص که آمفی تئاتر تو درمانگاه روانپزشکی بود!! نتیجه اینکه رفت و برگشت باید ازونجا رد می شدیم! بیمارا یا منتظر نوبت بودن با اومده بودن نوبت بگیرن. بعضیاشون واقعا عجیب بودن. یکیشون گمونم مجرم بود. آخه با سرباز بود و دستبند به دست داشت.
بخشکی شانس ما اونروزcase شون خیلی سخت بود!! خود دکترا و اساتید هم می گفتن خیلی سخته. بین دو سه تا اختلال شک داشتن کدومشه. 2ساله که هنوز هیچ دکتری به اطمینان 100% نرسیده که دقیقا چه اختلالی داره. طفلی پسره البته خودشم دخیله در این تشخیص ندادن. تو این مصاحبه و قبلا هم کلا حالتهاشو زیاد توضیح نمیده. خودشم میگه از بیانش عاجزم. نمی دونم اسمش چیه. نه این که نخواد. نمی تونه
بشر با همه ادعاش ،عاجزه از برخی ابعاد
21 ساله و دانشجوی عمران و مشهدی بود. اما بخاطر بیماریش نمیرفت و فقط 14واحد پاس کرده بود
وقتی دیدم چقدر جوونه خیلی حالم بد شدو یکجوری شده بودم
با 21 سال سن دوبار به خودکشی اقدام کرده بود.... دوبارشم با قرص. همین چندروز پیش 25تا کلورازپام خورده بود!! می گفت نمی دونم چرا با 25تا کلورازپام نمردم و زنده ام هنوز!
همش فکرم درگیره که این انسان پرادعا واقعا گاهی از برخی چیزها عاجزه. 2ساله نتونستن درد اینو بفهمن. بدبخت قرصای تجویز شده اش اینقدر عارضه خواب آلودگی داشت که میگفت از 24ساعت 20 ساعتشو خوابه
گفتم دارو، روانپزشکها درمورد داروهای تجویز شده و اینکه چی واسش بهتره هم بحث می کنن. اما بالینی ها چون کارشون دارودرمانی نیست این مورد رو ندارن (خداروشکر)

بگذریم










سلام ..
خدا رو شکر .. یعنی چی نیاد مسئله ای نیست ٬ به زور میاریمش !

آره٬ متاسفانه من هم با رایزنی های انجام شده (!) متوجه عمق فاجعه شدم .. دلیل اینکه صحنه رو ندیدم هم این بود که داشتم میرفتم سمت خونه و در واقع تو باند مخالفش بودم . خدا بیامرزش ٬ نمیدونم چرا تازگی ها عمر مردم این قدر کوتاه شده .. مامانم در این مواقع میگه : آخرالزمان داره نزدیک میشه !!

عجب .. پس خواهر دامادمون چند روزی سر خیابان شما بستری بود و نرفتی عیادتش ، آره (؟!) وای وای وای .. تازه میزان شهرت تون به اندازه ایست که : انا اعطیناک ...
راستش صداقت شما در گفتار آدم رو بدون هیچ ضرب و شتمی به مقر میاره (!) لذا مورخین چنین نقل کنند : از آن جایی که ما پیوسته به دنبال کسب علم و ادب و معرفت بودیم و هستیم و خواهیم بود در مسیر بولوار وکیل آباد از دانش آموزش گذشتیم ، به دانشجو نیز نگاهی با ترحم افکندیم تا اینکه سرانجام توفیق رفیق راه گشت و با معدلی عالی ...التحصیل گشته و در همان محل سکنا گزیدیم ! این است راز فاصله مکانی و زمانی که در عصر مجاز به چشم نمی آید !

میگم چیزه .. چطوره در جهت کاهش میزان تصادفات و تخلفات درون شهری و برون شهری ، طی مذاکرات چند جانبه با پدر گرامی تون ، ترتیبی بدین تا ایشون شخصا از مسئولیت پیش پا افتاده رانندگی استعفا داده و زحمت این کار رو به اخوی گرانقدرتون بسپارن (!) جون خودم این طرح رو ببری تو صحن علنی مجلس هم با حداکثر آرا تصویب میشه !.. حالا از ما گفتن بود

اشتباه نکنم من یک ارتباطکی (یعنی ارتباط کوچکی !) با شوهر خاله تون دارم (!) چرا که هر جفت مون این فروزندگی شما رو تشخیص دادیم و نتونستیم جلوی ابرازش رو هم بگیریم
با این حال خانم فروزان و فرزانه رو بیشتر من باب اطلاع پرسیدم وگرنه شما با همون شهرت بارانت هم به اندازه کافی برای ما عزیز هستی

آره اون بنده خدا (دامادمون رو میگم !) هم به نظر میرسه که یه جورایی عنایات جناب عزرائیل شامل حالش شده و در همین مدت کوتاه ، متاسفانه تعداد زیادی از عزیزانش رو از دست داد .. امیدوارم که خدا بهش توان کافی جهت مدیریت بر مصائبش رو بده تا بتونه خودش و خانوادش رو از این آزمایش سربلند بیرون بیاره .
خواهر محترم شون هم تا اون جایی که بنده خبر دارم ، مرتبا توسط دکتر روانشناس چک میشه تا اونم بتونه به آرامی این بحران رو پشت سر بگذاره . بهر حال برای همشون شرایط بسیار سختی به وجود اومده که پر است از درس های عبرت روزگار !

در مورد کار هم باهات پااایم .. اونم از نوع شدیدش !

چه میدونم خب .. راستش وقتی واسه اولین بار متنت رو خوندم به خاطر ارادت خاصی که به بیمارستان سینا (جایی که امین دیده به جهان گشود !) دارم ، اشتباها ابن سینا رو سینا خوندم و کلی تعجب کردم که شما کجا ، اونجا کجا !! حالا با توجه به فضایی که برات ترسیم کردم ، به نظرت جایز بود که خودم در مورد دلیل رفتنت به ابن سینا ، تصمیم بگیرم ؟؟! البته حق با شماست ،‌ با توجه به نوع رشته تحصیلی تون ، باید بازار کارتون رو هم تشخیص میدادم اما .. دیگه پیر شدیم آبجی !
توضیحات بسیار جامع و عمیقی دادی .. اون قدر ملموس و قشنگ بود که من هم مثل خواهر خواهرمون (عجب خواهر تو خواهری شد !) هوس کردم که سری به اون فضا بزنم . البته امیدوارم که جوش به اندازه بیمارستان امید ، ناامید کننده نباشه !.. آخه واسه کار پایان نامه ام مجبور شدم چند جلسه برم بیمارستان امید و طی همون مدت کوتاه ، آن چنان انزجاری از حیات بهم دست داده بود که وصف ناپذیره . دیدن جوون های هم و سالت که با چهره هایی پر از تنهایی روی تخت خوابیدند و سرهای سفید و بی موشون سرشار از فکرهای نگفته است ،‌ جدا که انسان رو تحت تاثیر خودش قرار میده .. الحق و الانصاف کار پزشکانی که در این گونه بخش ها مشغول به کار هستند و یا مثل شما وارد عرصه روان شناسی و روان پزشکی و روان درمانی و ... خلاصه روح و روان آدمی میشن ، بی نهایت سخت و طاقت فرساست . امیدوارم که خدا به شما و سایر دوستانی که در این عرصه قدم گذاشتند و زحمت میکشن ، صبر و اجر بده .. اون هم از نوع بی انتها !

خب اینجا دو تا سوال جدید برام پیش اومد .. یکی اینکه شما تو کدوم دانشگاه درس میخونید که این قدر خوب با بیمارستان ابن سینا ارتباط برقرار کرده و تونسته ابعاد عملی رو در کنار مطالعات شما بگنجونه ؟ و بعدم هم میخواستم اگه برات مقدور هست ،‌ توضیحی در مورد روان شناسی بالینی بدی و اینکه بجز بحث دارویی ، دیگه چه تفاوت هایی با روان پزشکی داره !

فعلا از این میگذریم تا برسیم به کامنت بعدی ..
(جالبه بدونی که من جواب این کامنت رو 14:15 شروع کردم و الان 17:15 است که موفق به اتمامش شدم .. منظورم اینه که من در حین انجام کارهام سعی میکنم که جواب کامنت های دوستان رو هم بدم و لذا شما نگران وقت گیر بودن این موضوع نباش .. در ثانی مگه زمانی که شما صرف نوشتن این کامنت کردی ،‌ با زمان من فرق میکنه که شما بنویسی اما من جواب ندم ؟!!)

باران شنبه 15 آبان 1389 ساعت 07:18 ب.ظ

سلام
خوبین؟

اول اینو بگم: الان از بیرون اومدم. یه تصادف بد شده بود تو بولوار وکیل آباد. نزدیک صیاد بود تقریبا. یه لحظه تصادف نزدیکان شما اومد تو ذهنم. حالم دگرگون شد به کلی
کلا تصادف با خودش دلشوره و نگرانی کشنده و ... میاره

برم یک refresh بشم بعد دوباره میام

یاحق

سلام از ماست ..
شکر خدا .. شما چطوری ؟

عجب .. یعنی شدتش خیلی زیاد بود ؟ به نظرت مجروحم داشت ؟.. برعکس منم حدود ساعت ۸ از همون محدوده رد شدم ولی ترافیک نسبتا روان بود و متوجه چیزی نشدم .. البته تعداد تصادفات در سطح شهر این قدر زیاد هست که به این سادگی ها نمیشه فرق بین تصادف و ترافیک عادی رو تشخیص داد !.. منم صبح که داشتم میرفتم سر کار ٬‌ حدود اداره دارایی افتادم تو ترافیک و چند متر جلوتر دیدم که یک خودرو آنچنان کوبیده به کمر یک اتوبوس که بنده اتوبوس حدود نیم متر رفته بود تو (!) به نظرم اون کسی که اون بخش از اتوبوس ایستاده یا نوشته بوده ٬‌ زهره اش آب شده (!) متاسفانه تعداد تصادفات در سطح شهر اون قدر زیاد است که اگه مسیر رفت و آمدت از معابر پر رفت و آمد درون شهری باشه ٬ قطعا در عرض یک هفته شاهد دو سه تصادف خواهی بود !

ضمنا نتیجه اخلاقی که از کامنتت میشه گرفت اینه که شما همسایه ما هستی و ما خبر نداریم (!)

هر وقت که ریلکس شدی ٬ خوشحال میشیم زیارت تون کنیم ..
شب خوش ..
یا حق

... شنبه 15 آبان 1389 ساعت 03:12 ب.ظ

یعنی نمیدونم....

تو آخرش میدونی یا نمیدونی ؟!
گرفتی ما رو هاااا....

... شنبه 15 آبان 1389 ساعت 10:39 ق.ظ

چرا آخه باران جان؟
من میدونم مشکلش چجوریه که برطرف کنم که!

واااا.. حالا چرا گریه میکنی ؟!

ساینا جمعه 14 آبان 1389 ساعت 09:42 ب.ظ

سلامم:
فکر می کنم اولین نفری بودم که این پستتو خوندم ولی به دلیل مشغله ای که داشتم و با وجودی که خیلی تمایل داشتم به کامنت گذاشتن اونم به ععنوان اولین نفر ولی بازم سعادت نشد که زودتر خدمت برسم و بهت تبریک بگم...
خیلی خوشحالم که یکی از مشغله های فکریت بر طرف شد و بعد از چند وقتی ناراحتی شاهد ارامش خاطر تو عزیز هستم..
برایت ارزوی موفقیت و ارامش روز افزون دارم امین جان و امیدوارم که همیشه موفق و پیروز باشی در تمامی مراحل زندگی..
قدر خاله ی گلتو بدون....
شب خوش...

علیک سلام ..
میدونی ساینا ٬ من و تو جزء عتیقه ترین وب نویسان عرصه مجازی هستیم که باید ازمون به عنوان سنبل زمان یاد کرد !
اصلا عیبی نداره ٬ چون خود من هم بارها و بارها طعمه زمان شدم و حتی گاهی اوقات نفر اول که پیشکش مون ٬ آرزو به دل آخریش هم موندیم !

البته به قول شما ٬ همیشه میشه زمانی رو به دوستان اختصاص داد .. مثل همین زمانی که تو لطف کردی و برای نوشتن این کامنت صرف کردی و بنده هم انجام وظیفه میکنم و جوابش رو میدم .

ممنونم عزیزم بابت تبریکت .. امیدوارم گروهی که این موضوع رو بررسی میکنن و در مورد حضور بنده تصمیم میگیرن ٬ اگر صلاح باشه رای مثبت بدهند و موندگار بشیم

حتما .. تشکر فراوان از توصیه زیبایی که کردی ..
ایام به کام ..
یا حق

باران جمعه 14 آبان 1389 ساعت 08:35 ب.ظ

سلام
برای ... :
شاید ما به بامعرفتی امین خان نباشیم اما دیگه سیب زمینی هم نیستیم!
من چندین بار امتحان کردم. هربار میخوام بیام تو وبلاگتون آنتی ویروسم پیغام میده. نمی دونم چرا اما بهرحال نمیشه واردش شد. اینم بگم که جندین بار امتحان کردم نشد

یاحق

ممنونم از لطفت باران جان ..
مثل ساینا که مدتی نبود من رو پر کرده بود ٬ حضور بجا و به موقع شما هم در این شرایط به نیمکت جان میده ..
از اینکه با کامنت های نیمکت و در نتیجه با سایر دوستان مون ارتباط برقرار می کنی ٬ بیش از پیش ممنونم

... جمعه 14 آبان 1389 ساعت 08:20 ب.ظ http://n-23.blogfa.com

دوستان عزیز خاله خانم - دخترخاله - مونا - سعید - سروناز - سها - مینروا - زینب و باران جان...من مدت زیادیه که با نیمکت آشنا هستم و امین رو میشناسم...بنا به دلایلی وبلاگ قبلیم رو تعطیل کردم و تصمیم گرفتم یه بار دیگه از اول با یه اسم دیگه (در واقع بی اسم) بنویسم...اول اومدم پیش امین چون از تمام بچه های قدیم امین از همه با معرفت تره(حالا ذوق مرگ نشی امین!!)
غیر از سروناز با کس دیگه ای ایجا آشنایی ندارم...اما واقعا مشتاقم که به جمع خوب و صمیمیتون بپیوندم...راستش واسه دوستیهای دنیای مجازی دلم خیلی تنگ شده...یه زمانی به عشق دوستام میومدم اما الان...
در هر صورت دوست دارم باهاتون آشنا شم و دوستای با معرفتی مثل امین داشته باشم...اگه قابل دونستین یه سری هم منزل من تشریف بیارین...
ممنون...

عجب نامه سرگشاده ای نوشتی شیطون .. خداییش من رو که تحت تاثیر خودش قرار داد !

از تعریفی که کردی ممنونم .. امیدوارم لایق این همه بذل توجه تو باشم و بتونم از خجالتت دربیام ٬ ای نقطه نقطه نقطه ام !

... جمعه 14 آبان 1389 ساعت 08:09 ب.ظ http://n-23.blogfa.com

تو که واسه ما کاری نکردی خودم دست به کار میشم...ببین حالا!!!

ای بابا .. ما تا بخوایم واسه کسی کاری بکنیم ٬ شب میشه ! (تازه از اون شب ها که درازست و قلندر بیدار !)
البته هدف من این بود که در پست بعدی از خجالتت دربیام .. خدا رو شکر خودت پیش دستی کردی .. ضمنا هر کاری که از دستت بر میاد بکن ٬ ما پشت هستیم پهلووون !

دختر خاله جمعه 14 آبان 1389 ساعت 10:14 ق.ظ

سلام
ببین ...عجب اعصابی داری تو!واسه چی اینقدر طولانی جواب کامنت میدی؟!
اینجارو خلاصه کن...تو پست اضافه بنویس...
این یک انتقاد جدی بود!

علیک سلام

ببین تو الان پات درد میکنه و یه نموره اعصاب پعصابت خورده !
خوب این بندگان خدا هم زحمت میکشن و خط به خط مطلب مینویسن .. در نتیجه باید خط به خط خونده و جواب داده بشه (!) من هم درسته که روده درازی میکنم اما ارزش این مطالب و جواب ها رو به مراتب بیشتر از کامنت های صد سال یکبارم یا پست های بی سر و ته ام میدونم !

بهر حال روال این جوری شده فعلا .. چنانچه ببینیم که معضله و یا اختلاف به وجود آورده ٬ قطعا کوتاه خواهد شد ! (به همین شدت!)

باران چهارشنبه 12 آبان 1389 ساعت 07:45 ب.ظ

سلام امین الدوله!!
خوبین؟
خوشحالیم که مثل سابق پر انرژی ظاهر می شید و به بقیه انرژی می دید. حتی در شرایط...
دامادتون آزمایشات زیادی رو پشت سر گذاشته اخیرا. خدا از رحمت بیکرانش ایشالا صبری بده بهش بسیار بزرگتر از حجم این حوادث
ببخشید من مدام فضولی می کنم (از نظر خودم اسمش فضولی نیست. پیگیری یه چیز با اهمیته): خواهرشون چطورن؟ گفتید لانگ مموری شون سالمه؟ درحال حاضر چه وضعیتی دارن؟

و...
وتبریک بابت کار جدید. ایشالا باب میلتون باشه و اگر خوشایندتون بود ادامه دار و اگر نبود کاری مناسب ردیف بشه

راستی داش امین دیروز رفتم بیمارستان ابن سینا...
بار اولم بود... لحظه ورود مو به تنم سیخ شد. حس عجیبی بود. نمی دونم اسم این حس چیه. مخلوطی از چند حسه
ولی در کل تجربه جالب و بسیار بسیار مفیدی بود

و اما بحث وبلاگ:
راستش متاسفم که گفتم من وبلاگ ندارم و باور نکردید. منو بخاطر صراحت لهجه ام ببخشید! اما یکم بهم برخورد با این باورنکردنه. البته دلیل این برخوردن تنها شما نیستید. برآیند حرف خیلیهاست که اینجا این ناراحتی رو بروز دادم:
خیلی ها فکر می کردن و می کنن من وبلاگ دارم
جالب اینکه یک نفر چندروز پیش صراحتا گفت چرا آدرس نذاشتید؟ فکرکرده بود دلیل سرزدن من به وبلاگش مثل خیلیها تو این دنیای مجازی صرفا بخاطر اینه که اونهم بازدیدم رو پس بده و بیاد برام کامنت بذاره!!!
من گفتم چرا همچین فکری می کنید؟ یعنی یک آدم نمی تونه وبلاگ نداشته باشه اما از وبلاگی خوشش بیاد و سر بزنه مداوم. آیا کامنت گذاشتنهای ما صرفا باید جنبه ی "به منم سر بزن!" داشته باشه؟!
تو چند ماه اخیر تعداد زیادی به من گفتن چرا آدرس وبلاگت رو نمیدی و تعداد زیادی از دوستان خوبم دراین دنیای مجازی مدام بهم اصرار میکنن وبلاگ بزن. می گن تو وبلاگ "باید" بزنی! ما می خوایم نوشته هاتو بخونیم! و من دلایلم رو برای عدم وبلاگ داری میارم. که البته بعضیهاشون قانع نمیشن!
به هرحال:
من وبلاگ ندارم و تعداد وبلاگهایی که بازدید میکنم محدودن. بعضیهاشون رو بخاطر اینکه میشناسیم همو میرم و بعضیهاشون که نیمکت هم شاملشه بخاطر دوشت داشتن خودمه
راستی من به اونها هم حق میدم. بقول یکی، کسی نمیاد بدون داشتن وبلاگ، پستت رو بخونه و کامنت بذاره اونم نه یک دو خط!
البته من فقط تو نیمکت روده درازی می کنم! جاهای دیگه اینطور نیست. اما دیگه اینطور نیست که به گفتن "قشنگ بود عزیزم!!" کفایت کنم. "حتما" نظرم رو بیان می کنم
بازم صمیمانه بابت صراحتم در بیان عذر می خوام

یاحق

سلام بر فرزانه فروزان (فرزانه به تنهایی یک امتیاز داره ٬ اما زمانی که مثل تو در اشاعه افکارش بخلی نداشته باشه ، قطعا ارزشش ده ها برابر میشه .. اینها نه هندونه است و نه تعریف بی جا (کلا اهل این حرفا نیستم) به نظر من باید حقایق رو گفت و از نقاط ضعف انتقاد کرد تا حرکت و پویایی به وجود بیاد!)

شکر خدا ، البته هنر اینه که آدم بتونه در هر شرایطی انر‍ژیش رو حفظ کنه که خب بنده خیلی هم هنرمند نبودم و اگه همراهی دوستان نبود ، در اواخر این داستان کم کم داشتم از پا در میومدم (!)
جالبه بدونی که دیروز هم یکی دیگه از بستگان دامادمون تو کیش فوت کرد (!) من که شخصا دیگه بهش تسلیت نمیگم ، چون جمله اش به شدت "حال شما چطوره؟!" که در محاوره به کار می بریم،‌ تکراری و ملال آور شده !!
نه خواهش میکنم .. این نظر لطف شماست . برعکس بسی باعث خوش بختیست که آدم بدونه اتفاقات پیرامونش برای دیگران ارزشمند است خواهر جواد که تا روز حادثه رو به خاطر آورده بود و طبق توصیه پزشک چیزی بهش نگفته بودن تا خودش یادش بیاد ، چند روز پیش طی یک اتفاق عجیب (اس ام اس های شوهرش رو چک کرده بود و پیام های تسلیت رو دیده بود !) از ماجرا مطلع شد . در حال حاضر تنها مشکل اینه که زیادی توودار شده و ناراحتیش رو خیلی کم بروز میده .. باز هم ممنونم از لطفت .

درمورد کار هم هنوز نه به داره و نه به .. راضیم به رضایش !

نمیپرسم چرا رفتی ابن سینا ، چون اگه میخواستی حتما میگفتی (!) راستش من داخل بیمارستانش نشدم .. فقط یادمه وقتی گشت بودم یه بار رفتم دم دربش دنبال یکی از بچه ها که اونجا مامور نگهداری از یک بیمار شده بود . البته به دلیل پاره ای مسائل ، هرچند که تجربه اون محل خاص رو ندارم اما میدونم که چی میگی! بعضی نقاط روی این کره خاکی هستند که آدم رو بیش از پیش به فکر فرو میبرند ..

و اما در مورد وبلاگت :
من هم واقعا متاسفم ، چون لحنم به گونه ای بوده که تو فکر کردی ، حرفت رو باور نکردم (البته این نکته رو هم اضافه کنم که الان اصلا به خاطر ندارم ، پیش از این در مورد داشتن یا نداشتن وبلاگت بحثی کرده باشیم !) ببین آبجی من یه اخلاقی دارم .. معمولا وقتی موضوعی ازش بوی سوء تفاهم میاد ،‌ به جای اینکه سعی کنم به حل اختلافات گفتاری بپردازم ، هدف شخصیم رو از گفتن اون جمله یا انجام اون عمل اعلام میکنم که اگه بحثی هم انجام میشه ، روی حقایق باشه نه تصورات .. ببین فرزانه عزیز ،‌ بنده خودم از سال 82 با عرصه وبلاگ آشنا شدم و حدودا اواسط پاییز بود که با نام غریبه شروع به کامنت گذاشتن کردم . در اون زمان شدت کامنت هام به حدی زیاد بود که شاید در روز برای هر یکی از وبلاگ هایی که در ارتباط بودم ، چندین کامنت میگذاشتم و بجز صاحبان وبلاگ ها ، با سایر دوستان و کامنت گذاران شون هم کاملا در ارتباط بودم (مثل همین ارتباطی که بین شما و الهه و سایر دوستان هست ، البته بسیار نزدیک تر!) نکته حرفم اینجاست که من با تمام این ارتباط هایی که داشتم ، خودم شخصا تا اواخر سال 84 نیازی به داشتم وبلاگ حس نکردم و حدودا 2 سال بعد از حضور فعالم در عرصه وب نویسی ، نیمکت رو زدم .. در نتیجه من کاملا حرف شما رو میفهمم و با توجه به جملات بالا ، فکر نکنم برای تبیین گفته هام ، نیاز به توضیح بیشتری وجود داشته باشه .

اما نکته قشنگی که در این بین وجود داشت این بود که من شاهد پویایی شما رو در عرصه نظرات بودم و همین که حس ناراحتیت رو بهم منتقل کردی و صادقانه و گویا ازم انتقاد داشتی ، برام دنیا دنیا ارزش داشت . راستش من برای اولین بار بود که چنین ابتکاری رو در بخش لینک هام بروز دادم و از اینکه عملم باعث تکدر خاطر شریف شد ، شخصا و در جمع ازتون عذر خواهی میکنم . اما دوست دارم بدونی که این کار هیچ ارتباطی به باور کردن حرف شما نداشت .. اگه ازت قبلا سوال کرده بودم که وبلاگ داری یا نه ،‌ این انتقاد تو کاملا درست بود اما الان .. بهر حال خطای بنده رو عفو بفرمایید .

نکته آخر هم اینکه به نظر من شما لیاقت داشتن وبلاگ رو دارید .. طرز فکر ، جمله بندی و تسلطت در نوشتن به گونه ای است که قطعا در عرصه وب نویسی ،‌ فرد موفقی خواهی بود .. شما اون لینک بنده رو به عنوان یک دعوت و خواهش تلقی کن و از این به بعدش هم دیگه دست خودت !
« صلاح مملکت خویش ،‌ خسروان دانند .. »
یا حق

minerva چهارشنبه 12 آبان 1389 ساعت 02:53 ب.ظ

من سالمم؟؟؟؟
آخه دیشب من یه کام گذاشتم نوشت بعد تایید ثبت میشه حالا میبینم باز ایجوری شده!!
من دیگه حوصله ندارم حرفامو تکرار کنم،ای خداااااااااااااااا!!!
میگما من زیاد تی وی تماشا نمیکنم!!
درمورد یه زنه که دنبال معنای زندیگیشه..زندگی زنی که معمولیه ولی ظاهرا غیر معمولیه!!(نمیدونم من همیشه در رسوندن منظور مشکل داشتم نوشته پشت کتابو یرات مینویسم در ضمن نویسندش پائولوکوئلیو هس)زندگی او جدال میان رویاهایش و واقعیت بود.سرنوشتش را تحقق بخشید،اما دنیا هنوز آماده ی پذیرفتن او نبود.
دست گذاشتی رو نقطه حساسم...
ینی یه چی میگی یه چی میشنوی ها!!
ریاضیه من در حد پلانکتونه تنها قابلیتم پاس کردنشه من از ریاضی متنفررررررررررررم!!رشتم تجربیه ولی شاید تغییر رشته دادم(البته هنوز دارم روش فکر میکنما مامانم بفهمه پوستمو میکنه باهش پالتو درست میکنه!!)خودمم تکلیفم با خودم روشن نیست نمیدونم چی میخوام تجربی یا انسانی!!
درگیرم دیگه...آخه من عاشق رشته های انسانیم درعوض پزشکیم دوست دارم(چه زیاده خواه!!)حالا موندم چیکار کنم!!!البته اولا مطمئن بودم میخوام تجربی بخونم ولی حالا...خیلی سخته!!!سختر از اون اینه که بخوام انسانیو انتخاب کنم و به مامانم اینا بگم

آره خدا رو شکر .. خوب و خوشی !

میگم الهه .. تو مطمئنی که اون کامنت هایی که میگی حذف میشه و یا مثل این یکی میگی که تایید ازت خواسته ٬ مربوط به وبلاگ من میشه (؟!) جون تو من حدس میزنم که تو همزمان در وبلاگ ۴تا دیگه از دوستانت هم نظر میذاری و به دلیل کهولت سنت و به سبک «من رو با خودش چی کار داری !» ماها رو با هم اشتب میکنی !!

اما جدی یه پیشنهادی برات دارم .. من خودم اون زمان که اینترنتم مشکل داشت ٬ ایمیل ها و حتی نظراتی که توضیح و تفسیرشون زیاد بود رو برای خودم آرشیو میکردم (جالبه بدونی که هنوز هم دارمشون !) با این روش دیگه مشکل پریدن و حذف شدن نظراتت حل میشه ٬‌ البته به شرطی که سیستمت safe باشه یا شخصا خونده شدن نوشته هات توسط دیگران ، برات مهم نباشه !

در مورد میزان تی وی نگاه کردنت هم معتقدم که این همه خلاقیت نمیتونه صرفا به خاطر دیدن شبکه استانی (به یاد سعید آقا!) باشه ، مگر اینکه تی وی شما بر پشت امواج دیجیتالی سوار شده باشه و در اون صورت هیچ چیزی ازت بعید نیست !

ممنونم از توصیفت .. همین که نویسنده بزرگی مثل پائولوکوئلیو پشت این داستان قد برافراشته باشه ، واسه قانع کردن انسان بی سوادی مثل من ، کفایته !

نه به جون تو ، من به کسی یا چیزی یا جایی دست نزدم !.. چرا واسه جوون مردم حرف در میاری خب
جدی اینقدر نسبت به ریاضی لطف داری ، پس باز هم دمت گرم که پاسش میکنی (!) هر چند که من هم دل خوشی از ریاضی ندارم اما با تمام این تفاسیر هفت هشت سالی در خدمتش بودیم و با تمام سختی هاش ، باید اقرار کنم که نتیجه اش برام رضایت بخش بود (!)

ببین الهه ، من شناختی از اخلاقیات و جو خانوادگیت ندارم .. تنها چیزی که به عقل ناقصم خطور میکنه که شاید گفتنش برات مثمر ثمر باشه ، اینه که پیش از هر انتخابی ، اول به هدف خودت فکر کن .. اینکه بدونی این انتخابت به چه دلیلی و با چه هدفی داره انجام میشه ، خیلی مهمه .. مثلا یک پسر در کنار تمام اهدافش باید به جنبه اقتصادی رشته اش و بازار کار فرداش ، با دید باز نگاه کنه .. اما یک دختر ممکنه صرفا بخونه که اطلاعات عمومیش زیاد بشه ، بخونه که تو خونه بیکار نباشه ، میخونه که ... و هزار و یک دلیل که چون دختر نیستم نمیتونم در موردش نظر بدم . اما اون چیزی که عمومیت داره اینه که اگه چیزی بخونی که واقعا دوستش نداشته باشی ، بیخودی عمرت رو تلف کردی ، حتی اگه دکترا بگیری (!) در مورد فشارهای خانواده هم چندان نگران نباش .. با توجه به میزان وابستگی تو به خانواده ات ، کم کم نشانه های اختلاف بروز خواهد کرد که در این زمینه که باید علم و تسلط کافی در جهت مدیریت بحران ها رو داشته باشی (البته این حرف من حدودا سه - چهار ساله دیگه صدق خواهد کرد و تو از الان پررو نشو ! ) و مرحله آخر هم شناخت حقایق جامعه و مملکتی است که توش زندگی میکنی یا قرار توش زندگی بکنی (!) چنانچه این سه فاکتور رو بتونی با هم مچ کنی ، میشه کمی تا قسمتی به انتخابت امیدوار باشی (!)
حالا برو جلو تا ببینیم چه میکنی .. اگه هم جایی نیاز به کمک داشتی ، در حد سواد و تجربه ام در خدمتت خواهم بود ..
نه از سختیش بترس و نه از گفتنش به مامانت .. بعد از انجام بررسی های لازم و مشاوره با آدم های مطلع ، انتخاب کن و جرات دفاع کردن از عقیده ات رو هم در خودت تقویت کن .. همین و بس !

موفق باشی آبجی ..
یا حق

minerva چهارشنبه 12 آبان 1389 ساعت 02:40 ب.ظ

ببینم مگه کامنتای تو تاییدی بود؟؟؟؟؟

نه آبجی .. حداقل بنده به خاطر ندارم که نیمکت واسه بخش کامنت هاش تایید نیاز داشته باشه (چرا که خودم شخصا از این کار بسیار بدم میاد و با فیلتر کردن نظرات مخالف هستم!) جالبه بدونی چند سال پیش ٬ یه بابایی میومد نیمکت و واسه یه سری مشکلاتی که داشت ٬ دائم به ما بد و بیراه میگفت و نظراتش هم عینا اینجا نمایش داده میشد ٬ تازه بهشون جواب هم میدادم !.. خلاصه بعد از یه مدت خودش خسته شد و دمبش رو گذاشت رو کولش و دبرو که رفتی .. حالا ببینم مگه از تو تایید خواسته ؟؟

minerva سه‌شنبه 11 آبان 1389 ساعت 01:57 ب.ظ

راستی آدرس بلاگ بارانم اشتباس!!نوشتیwww.comآدرس کدوم وبلاگی اینجوریه امین خان؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
چه عجب برا دفعه پنجم کامم ارسال شد!!
تا 5نشه بازی نشه..

حالا درسته که در مورد سها اشتباهی رخ داد و آدرس وب قبلیش رو نوشتم اما قرار نیست که تو چهارتا لینک ، پنج تا اشتباه داشته باشم که !..

به نظر من آدرس اون وبلاگی میتونه این طوری باشه که اسمش "هنوز لو نداده !" است !.. مفهومش هم اینه که باران هنوز آدرس وبلاگش رو لو نداده و البته ممکنه که کلا وبلاگی هم نداشته باشه !.. بهر حال بنده تا به امروز لینکی در بین کامنت های باران ندیدم اما چون ایشون از دوستان خوب ما هستند و حضورشون در لیست الزامیست ، فعلا یک آدرس ناقص گذاشتم تا اگه تمایل داشت ، خودش بیاد و تکمیلش کنه !

Minerva سه‌شنبه 11 آبان 1389 ساعت 01:55 ب.ظ

امین میزنم این بلاگ اسکای رو میارم پایین ها!!اعصاب معصاب ندارما!!از وقتی از مدرسه اومدم تا حالا 4دفعه نظر دادم هی این بلاگ اسکای زده تو برجکم!!!
من تاریخ تولد اون بنده خدا که هیچی اسم خواهر خانم،مقدار بنزین کارت سوختشون و ...بقیه دبیرامم داره!!!
من زیاد کارتون اینا نمیبینم نمیدونم راجبه چی میحرفی!!در ضمن جواب اون آخرین کامنتم بالای دیپلم بود تشنج کردم بس که قلمبه سلمبه حرفیدی!!
من شدیدا در حد فضا به این مسئله اعتقاد دارم خدا هیچی بندشو بی رزق و روزی نمیذاره اگه تلاش کنی محال ممکنه کمکت نکنه!!
راستی میخواستم بپرسم کتاب"ساحره پورتبلو"خوندی؟؟؟اگه نخوندی بد نیست بخونیش...
من دچار دوگانگی شدم!!!من نمیدونم چرا هر لقمه ای میخوام بخورم به اندازه سینوس آلفا ضربدر کسینوس دتا دور محور گردالیه سرم میچرخونم تا بخورمش(فکر کنم فشار به مغز فندوقیم زیاد اومده دارم جفنگ میگم)

هر چند که تو در پایین آوردن و بالا بردن کاملا صاحب اختیاری (!) اما مشکلات این چنینی صرفا از جانب بلاگ اسکای بروز نمیکنه الهه جان .. البته من نمیدونم که تو در خونه از خطوط ADSL استفاده میکنی یا Dail Up اما من به شخصه وقتی که Dail Up داشتم شدیدا با همین مشکل دست و پنجه نرم میکردم . هر چند که به تازگی خطوط پر سرعت هم اینقدر زیر فشار بار تراکمی مشترکین و پهنای باند محدود قرار گرفتن که گه گداری از خطوط عادی هم تعطیل تر میشن !
هر چند که طبق آخرین بررسی های انجام شده در مورد برجک های شما ، محققین بر این عقیده تاکید موکد دارند که فاجعه ای به عظمت برج های دوقلوی آمریکا هم توان مقابله با شما رو نخواهد داشت ، اما با تمام این تفاسیر بنده به شخصه از این صبر و شکیبایی شما کمال تشکر و قدردانی را داشته می باشیم ! (فقط برو تو کار فعل و حالش رو ببر! )

عجب .. برعکس این دو موردی که خودت بهشون اشاره کردی در حال حاضر از اوجب واجبات محسوب میشن (!) میگم اگه بشه من رو هم در گروهک خودتون قبول کنی خیلی خوب میشه ، شاید اسامی خواهر خانم ها و میزان بنزین اساتیدت ، برای من نقطه عطفی در جهت همسویی هر چه بیشتر با طرح هدفمندی یارانه ها باشه !

جدی میگی .. مگه ماهواره کارتن پخش نمیکنه (؟!) ما که ندیدیم اما دوستان میگن که یه شبکه اش کلا کارتون داره در مورد اون کامنت آخر هم از خدا که پنهون نیست ، از شما چه پنهون ما هم سر رشته چندانی نداریم ، صرفا من باب خالی نبودن عریضه گریزی زدین به عرصه سخت افزار و این جور چیزها !

همین طوره .. قطعا در وعده های الهی هیچ خللی وجود نخواهد داشت .. البته بی گدار به آب زدن و تصورات و تخیلات نسل بشر گاهی اوقات منجر به بروز مشکلاتی میشه که صرفا از قامت ناصاف و بی اندام ماست (!)

نه متاسفانه نخوندم .. من معمولا کتاب هایی که بهم پیشنهاد میشه رو میخونم و خودم برعکس فرزانه خوره ی کتاب نیستم
ممنونم از لطفت .. چشم ، در اسرع وقت میخونمش .. میشه بگی در مورد چه موضوعیه ؟؟

دوگانگی که خیلی خوبه !.. آخه من سال هاست که دچار چند گانگی هستم (!) تازه اگه تمام اون معادلاتی که گفتی رو ببر تو فضای سه بعدی میشه گوشه کوچکی از خوددرگیری های روزمره ما میدونی خوبی تو نسبت به من چیه ؟! اینه که تو آخرش اون لقمه رو میخوری اما من به دلیل شدت گریز از مرکز و نیروی کشاننده ای که روی لقمه ایجاد میشه ، نهایتا لقمه رو از دست میدم
راستی با توجه به اطلاعات بروز داده شده ، احتمال تحصیل شما در رشته ریاضی قوت گرفت ! آیا چنین باداااا... ؟!

سها سه‌شنبه 11 آبان 1389 ساعت 01:54 ب.ظ

در ضمن فک کنم قدیما تو این شرایط میگفتیم اولللل

ایول داریییییی سهااااااا...
راستش رو بخوای ، من معتقدم که دوران خوبی بود .. هر چند که یک سری بچه بازی هایی داشتند و شاید ما هم داشتیم (بالاخره هیچ کسی بی گناه آفریده نشده !) اما وقتی به صورت کلی به موضوع نگاه میکنم ، میبینم که روزهای خوبی رو در کنار هم گذروندیم ..

البته نمیدونم که تو چقدر با این عقیده من موافقی ؟!!

سها سه‌شنبه 11 آبان 1389 ساعت 01:53 ب.ظ http://hamkhuneman.blogfa.com/

خداروشکر که حالت بهتر شد...
این آدرس مارو هم درست کن داداش

ممنونم سها جان .. شما لطف داری .
ای وای شرمنده ٬ دیشب تو اون تاریکی (البته چراغ اتاقم روشن بود هااا !) آدرست رو از تو ‌Favorite برداشتم و یه لحظه با اون یکی اشتباه شد ..

لینکت تصحیح شد و باز هم عذر میخوام بابت این موضوع و ممنونم از تذکر به جا و به موقعت آبجی !

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد