پشت دست داغ نمودیم ...

به نام حضرت دوست

     سلام و عرض ادب و احترام

   ای بمیری سعید که در دنیای مجازی هم مثل دنیای حقیقی همچین چنبره میزنی روی زندگی آدم که با تبر هم نمیشه جدات کرد (!) آخه ببین جان ما الان حدود ده روزه که چسبیدی به نیمکت و ول کنش هم نیستی .. برو اون طرف دیگه پدر جان ، ملت زندگی دارن از خودشون .. بـــــــــــه !

   گویا پیش از هر چیز بهتره در جهت کاهش فشار روانی موجود که به دلیل دیر پست گذاری (از ترکیبات جدید هستن !) به وجود اومده ، اندکی توضیحات افاضه بنماییم (!) راستش من دقیقا از روز 16 که با اون ذلیل مرده (سعید رو عرض میکنم !) و هانی (پسر همون خاله ای که یه زمانی پیشمون میومد !) رفتیم نمایشگاه خودرو ، قصد کردم که پست جدیدی بذارم اما .. خلاصه نشد که بشه (!) من باب توضیح در مورد نمایشگاه فوق العاده خودرو ، همین بس که بسی تنه خوردیم (یعنی زدند !) و به حمدا... هنوز ماه مبارک تشریف فرما نشده بودند که به جرم گناه نکرده ، قضای روزه بهمون واجب بشه اما جای شما خالی (دوستان به جای ما !) دو چندان کفاره از زیارت گونه های جدید بشر ، به گردن گرفتیم (!) نهایتا بر بدنه مخلوق جدید الورود سایپا به نام تینا خانم جان ، اشک شوق به در کردیم و با ادای احترام به روح برگزار کنندگان ضیافت مذکور ، نمایشگاه رو به قصد طرقبه ترک گفتیم تا به زور تغییر روحیه ، خاطرات ناخوشایند نمایشگاه رو از خاطر ببریم (!) البته چون بلیط هاش مفتی بود و سعید از محلی ناشناس (یحتمل کمک های مردمی !) تامین کرده بود چندان دلمان نسوخت ، با این حال جمیعا طرقبه لازم شده بودیم !.. باز هم جای دوستان خالی به خرج سعید آقا یک جزئی فالوده بستنی تناول نمودیم و این پایی که افتادیم نیز به جرم موتورسیکلتی بود که ایشون در نمایشگاه صرفا قیمت کرده بودند و چنانچه قصد خرید هم میداشتند که فی الاجبار سر از پدیده شاندیز در می آوردیم که باز هم نشد که بشه !.. خلاصه اینکه نمایشگاه خوبی بود ، کاش میرفتید چون طرقبه اش عجیب می چسبید !

   عارضم خدمت تون که اتفاقات ریز و درشت تو این مدت زیاد افتاده اما یکی نیست که بگه منه پیرمرد بی حافظه رو چه به پست گذاشتن .. از اون وسط مسطی هاش که بگذریم ، آخرین اتفاقات جالب همین دیروز تو ایستگاه اتوبوس رخ داد که یک خانم ازم پرسید : ببخشید آقا ، شما پنجاهی خورده دارید ؟ من کمی فکر کردم که آیا منظورش دو تا 25 تومانی یا 5 تا ده تومانی یا ... که یه دفعه تراول تو دستش رو دیدم (!) با لبخند بهش گفتم : نه متاسفانه (!) اون بنده خدا رفت اما من تا چند دقیقه داشتم به خودم نگاه میکردم و چنین می اندیشیدم که چطور یک نفر میتونه از آدمی که سر تا پاش 5 تا تک تومانی هم نمی ارزه ، تراول 50 تومانی خورد کنه ؟! خدایی انتخابش خیلی تابلو بود !!

پ.ن :
   داستان این پشت دست داغ کردن هم داستان قبول کردن کاریست که از عهده آدم خارجه (!) هر چند که میگن آدم باید دل شیر داشته باشه و از مواجه شدن با مشکلات نترسه اما این دلیل نمیشه که دستی دستی خودت رو بندازی ته چاه (!) آخه کارمند زاده رو چه به ریسک .. والااااااا (!)

شاد باشید و شادی آفرین
یا حق